έπεα επί άμμου 20/10/2008

από onlysand
Εδώ, κυρίες και κύριοι, βλέπετε την πανοραμική σκηνή που γύρισαν οι «Αστερίες Α.Ε.» στην κεντρική πλατεία τού Ντελφτ:
Η Ερμία μάς παίρνει απ’ το χέρι, και, ανάμεσα στους εμπόρους ευκαιρίας και τους (εκ)ποιητές, στα βαριά φορέματα του ανήσυχου πλήθους με τα ζωντανεμένα χρώματα του Βερμέερ και τις εξάψεις των επαναστάσεων, τρέχει και δείχνει, ανακαλύπτει μυρωμένα ξεχασμένα, κι ανασαίνει όμορφες ιστορίες και πολύχρωμα νερά...
Η Ignis με ανθισμένη θλίψη και δοτική λαχτάρα, «Να έρχεσαι πιο συχνά», της λέει και μέσα στο χαμόγελό της χωρούν όλα τα ποιήματα του κόσμου – κρύβει σεντούκι με αρώματα-μαργαριτάρια στο σκοτάδι που όλο λάμπουν, και την προδίδουν οι βιολέτες μες στο βλέμμα.
Εδώ, σταματούν τα λάβαρα των φίλων (Meril, KartaSos, Fyllo, Markos, Voul-voul, Tina, Eraser, όλοι!) ακριβώς μπροστά μας – από ένα λουλούδι τους στον καθένα μας – η ευωχία της συνάθροισης με λόγια γελαστά, πυξίδες για την άνοδο και αγκαλιές-ταξίδια.
Στη στροφή, ανεμίζει η μπέρτα του και εμφανίζεται ο Return πάνω στην Χάρλεϊ με ένα σακκίδιο στον κάθε ώμο – σε λίγο ανοίγει και επιμερίζει θαύματα.
Όπου ο Άλεξ, υψηλά χαμογελώντας απ’ τις στέγες, ραίνει γραμμένα ροδοπέταλα-φιλιά και μας αγγίζει: ‘κοιτάζετε τον ουρανό! είναι ο καθρέφτης μας, μην αμελείτε!’

από
RETURN
Η εσώκλειστη εποποιία του Jan Vermeer αποτελεί μοναδικό ορόσημο "φωτός" στην ιστορία του πνεύματος - η par excellence εγκατάσταση του Όλου στο μέρος...

"Να βλέπεις σε ένα κόκκο άμμου ολόκληρο το σύμπαν", έλεγε ενάμιση αιώνα αργότερα ο William Blake. Έτσι και ο Vermeer, μέσα από την επαρχιακή πόλη του Delft χαρτογραφούσε ως ο κατ' εξοχήν γεωγράφος του φωτός μια άλλη μακροκοσμική διάσταση επί του μικροκόσμου της καθημερινότητας.

Χρησιμοποιεί το φως και τη σκιά με τιτανική δύναμη για να σύρει σχεδόν βίαια το κάθε τι έξω από την αλληλοδιαδοχή των στιγμών επιλέγοντας την ΜΙΑ στιγμή, την κατ' εξοχήν αιωνική... (η απαλή χρήση των φωτοσκιάσεων, από την άλλη, και με όλως αντιφατικό τρόπο είναι οξεία και ωμή, αν προσεχθεί σωστά).

Οι εσωτερικοί του χώροι φαντάζουν να αποκτούν αίφνης μια άχρονη προοπτική. Οι μεμονωμένες μορφές, επαρχιακές και οικιακές ως επί το πλείστον, αποκαθιστούν την σύνολη ανθρωπότητα σε μια αξιοπρέπεια άγνωστη έως σήμερα...
Είναι ο ζωγράφος που στη πραγματικότητα αποφλοιώνει το φως για να επενδύσει στο μυστικό φως του ανθρώπου, μιας και ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής του ζωγράφου σε τελική ανάλυση και όχι το εξωτερικό φως. Αυτό απλά υπακούει στα εσωτερικά ανομολόγητα κελεύσματα για εκτροπή του καθημερινού στιγμιοτύπου προς το ασάλευτο κάλλος της μη ορατής ψυχής.

Ο Vermeer δεν υπήρξε μεγαλοφυής ζωγράφος για αισθητικούς λόγους (η αισθητική πάντα αφαιρείται και δεν προστίθεται απ΄έξω), αλλά πρωτίστως για λόγους νοηματοδοτικής ευρεσιτεχνίας... Ανακάλυψε, θα έλεγε κανείς, τον εσώτερο εκείνο νόμο που κάνει τα ανθρώπινα, είτε το θέλουν είτε όχι, είτε το έχουν ως σκοπούμενο είτε όχι, να γέρνουν πάντα προς το πνευματικό ήλιο, ωσεί ηλιοτρόπια ενός υπνοβάτη θεού που μέσω αυτής της κίνησης αφυπνίζεται και ο ίδιος προς το ξεχασμένο φως του...
24 Οκτώβριος 2008 5:14 μμ

από
Ερμία
( ......... )
με τον Βερμέερ έχω ...προηγούμενα. ειδικά όταν μελετούσα τούς ιμπρεσιονιστές. ενώ δηλαδή τον είχαν ξεχάσει-οι πάντες-για αιώνες τον ξανα-ανακάλυψαν την εποχή τών ιμπρεσιονιστών λόγω τού ανανεωμένου ενδιαφέροντος για το "χρώμα" του. και ναι μεν δεν ...έζησα την εποχή τών ιμπρεσιονιστών, αλλά βουυρ για πηγές και έργα του για να καταλάβω τι γινόταν...
έπειτα τον ανακάλυψαν πάλι στα μέσα τής δεκαετίας τού ΄90 αλλά κυρίως το 2000 και μετά με τις εκθέσεις στη Χαγη, στη Ν.Υόρκη και μετά στο Λονδίνο ("φαίνεται πως η λατρεία της εποχής μας για την τέχνη του Βερμέερ έχει φτάσει τα όρια του πάθους!" αναφέρουν οι βρετανικές εφημερίδες)
αν θυμάμαι καλά τη σειρά. γενικά ξέρω πως οι dealers και οι έμποροι δεν έχουν τον θεό τους αλλά στη προκειμένη περίπτωση έφτασαν να μιλούν για σχολή τού Delft (η γενέτειρά του) και για σχολή Βερμέερ, κάτι που σύμφωνα με την ιστορία τής τέχνης (κι αυτή ...ανασφαλής είναι) δεν υφίσταται για συγκεκριμένους λόγους που πιθανότατα να μην ενδιαφέρουν όποιον διαβάζει τη πολυλογία μου.
με τη συμβατική έννοια τής λέξης "διάσημος", ο Βερμέερ δεν ήταν, αφήνοντας μικρό έργο, αλλά αριστουργηματικό.
ένας πίνακας του Βερμέερ ¬ ούτε ο πιο άγνωστος ούτε ο πιο διάσημος ¬ "το Κορίτσι με το κόκκινο καπέλο" είναι ίσως η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι στη ζωγραφική η μαγεία δεν είναι ούτε η τεχνική ούτε το θέμα. είναι η μπογιά.κι εκείνο το μαγικό άγγιγμα τού πινέλου που θα δώσει λάμψη στις άκρες τών χειλιών, στη στιλπνότητα τού μαργαριταριού μέσα στο σκοτάδι.
ο Βερμέερ δεν μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστής ζωγράφος αν και η "τεχνική" του είναι ο ρεαλισμός.
φτιάχνει ένα κόσμο εκ διαμέτρου αντίθετο με την πραγματικότητα τής εποχής του που κυριαρχούν οι πόλεμοι, οι συγκρούσεις, ο καλβινισμός τού Ντελφτ τών μικροβιοτεχνών και τών εμπόρων και οι συνθήκες που ξεπηδούσαν απο την απελεύθερωση τής Ολλανδίας απο τούς Ισπανούς. Ο Βερμέερ επικεντρώνεται στην ηθογραφία, τα περίπλοκα εσωτερικά, με εμμονή στην απόδοση των ιδιοτήτων του φωτός - όλα αυτά τα συναντούμε και σε άφθονα παραδείγματα ζωγραφικής της εποχής του. Δεν ξεχνάω πως ποτέ στη σύντομη ζωή του δεν έφυγε μακρύτερα απο τη πόλη που τον γένησε. αυτό που τον χαρακτηρίζει περισσότερο - πέρα απο όσα έχετε ήδη αναφέρει - είναι η μαστοριά! δεν είναι περίεργο που οι αντιγραφές τών έργων του δεν έχουν πετύχει παρά μόνο εκείνων που ήταν τα πρώτα του...
(προσπάθησα να μην αναφερθώ σε όσα έχετε ήδη γράψει, και ειδικότερα τα όσα υπέροχα εκφρασμένα μάς είπε ο Return)
( ......... )
άντε σάς αφήνω με τον φόβο πως το παράκανα - φιλιά
28 Οκτώβριος 2008 9:29 μμ

από
Άλεξ
Μου άρεσε το ποστ σου & μου επιβεβαιώνει αν θες αυτό που λέω: πως σκιάζομαι πολλές φορές για τις δια ζώσης γνωριμίες. Έχουμε όλοι γνωριστεί έτσι άυλα & είναι πολύ όμορφα. Είμαστε στο "τώρα" & πάλι σχετικό & αυτό, αφού ο καθένας επικοινωνεί στο δικό του χρόνο, αλλά δεν είμαστε ποτέ στο "εδώ".
Κι ίσως για αυτό να νοσταλγούμε να μιλάμε από δω, γιατί μπορεί τα "εδώ" μας να μην συμπέσουν ποτέ & να μη τα ζήσουμε από κοινού, αλλά ζούμε μέσα από έναν κοινό λίγο πολύ χρόνο.

Ας κρατήσουμε λοιπόν το χρόνο από τον χωροχρόνο & ας ταξιδεύουμε ο καθένας στις δικές του αμμουδιές. Έτσι κι αλλιώς μία είναι η θάλασσα & από παντού ενώνεται (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μα δεν θα τις έλεγα "θάλασσες").

Εξάλλου ο χρόνος σήμερα έχει την μόνη τελικά υλική αξία. Ναι, έτσι είναι. Είναι της μόδας πλέον να προαγοράζουμε χρόνο & αέρα κοπανιστό, πιθανόν (αν δεν προλάβουμε να τον καταναλώσουμε): χρόνος ομιλίας, χρονοκάρτες ΟΤΕ, εισιτήρια για αστικές συγκοινωνίες, διότι & αυτά αν το καλοσκεφτούμε προαγορά χρόνου είναι. Και πόσα άλλα που έχει εφεύρει το "δαιμόνιο" καπιταλιστικό μας σύστημα...

Άρα, αγαπητή μας οικοδέσποινα σωστά αρμενίζουμε & είναι ίσιος & ο γιαλός, χάρη στην ευγένεια σου & τη δική σου αγάπη για όλους μας.

Και φυσικά υπάρχει & άλλη νοσταλγία για μένα... Μέσα από τούτο το αφιέρωμα ξαναβρέθηκα στο πρώτο σου τετράδιο. Πάρα πολύ νοσταλγικά. Το συγκεκριμένο αφιέρωμα πρέπει να είχε γίνει λίγο πριν γνωριστούμε διαδικτυακά. Ήταν μια εποχή λίγο μετά τα πρώτα μου βήματα στο Νετ. Άκουγα για μπλογκς αλλά δεν ήξερα τι ήταν & όταν τα 'βλεπα, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Με προσκαλούσαν αρκετοί να δω τα μπλογκς τους & να σχολιάσω. Έβλεπα & έφευγα. Δική σου ήταν η παρακίνηση η τόσο ευγενική, Νανά, που με έκανε να 'ρθω αρκετές φορές σε τούτο το πρώτο τετράδιο. Να κοιτώ στην αρχή αμίλητος & πολύ αργότερα να κάνω το πρώτο μου σχόλιο σε μπλογκ. Και ήταν σε τούτο το όμορφο τετράδιο & σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό.

Και να που έφτασα, ε! Φτου μου να μη με ματιάσω! Πώς λέω, Νανά, αργώ να πάρω μπρος, αλλά είναι να μην πάρω.( Μη γελάς! Σε βλέπω!). Βέβαια δεν είμαι τόσο προχώ όσο εσύ & άλλοι φίλοι, αλλά αυτό μου αρκεί.

Είχε μια θλίψη το αφιέρωμα, ναι, ΟΚ! Μα εμένα με έσωσε η πολλαπλή νοσταλγία που ξεπήδησε μέσα από αυτό. Η πολυεπίπεδη τούτη νοσταλγία...
Να σαι καλά.
30 Οκτώβριος 2008 5:49 μμ

από
Ignis
Ω, απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε
κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...

Διαφωνώ. Τολμώ να διαφωνώ.
Ναι, είναι απέραντη. Ναι, είναι οδυνηρή η κάθε σκέψη σε όσα ποθήσαμε, σε όσα επιθυμήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις κι όμως δεν αγγίξαμε.
Αλλά τι νοσταλγείς; Κάτι θολό και ομιχλώδες. Κάτι άυλο...
Νεραϊδόσκονη του μυαλού...
Παγίδα του νου.
Είναι σαν να κοιτάς προς τα πίσω ενώ βαδίζεις, ενώ δεν υπάρχει τίποτε. Θα πέσεις

Όμως για σκεφτείτε και το άλλο, τον νόστο που έχει αντικείμενο: να έχεις λίγο πλησιάσει, να έχεις αγγίξει το όνειρο, την ελπίδα την ζωή, το που αγαπάς... και να την χάνεις προτού την χορτάσεις, προτού την ζήσεις πιο καλά, γιατί έτσι έτυχε, γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα. Χωρίς κάποιος συγκεκριμένα να φταίει (για να γαληνέψεις φορτώνοντάς του το βάρος της ακύρωσης).
Και να ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που χάνεις.
Δεν ονειροβατείς πια, γνωρίζεις τι ακριβώς είχες τι μπορούσες να είχες και έχασες.
Νοσταλγία;
Α, εδώ η νοσταλγία είναι κάτι σαν να εκπαιδεύεσαι για μαζοχιστής: βλάπτει μόνον που το σκέπτεσαι... ματώνει
Νομίζω ότι αυτό δεν είναι απλώς οδύνη, αλλά η ίδια η Κόλαση.
Κι αν κρύβεται κάποιος πίσω από αυτό (θεός μοίρα συμπτώσεις συγκυρίες υπέργειες δυνάμεις ή δεν ξέρω τι άλλο) είναι φαρσέρ και σαδιστής.

Τελικά η ζωή μας είναι ό,τι πιάνουν τα χέρια μας.
Φτάνει να μην αναπνέει.

(το παραπάνω "απόφθεγμα" είναι δικό μου, τρομάρα μου!!!)

Την καλημέρα μου στην αγαπημένη μας Νανά
και σε όλους εδώ τους φίλους.
(σας έκανα μπίλιες τώρα πρωί πρωί στην θλίψη;;; δεν θα το ξανακάνω!!! Ο Λειβαδίτης φταίει)

(ω, ναι, ΚΑΙ τα υστερόγραφα!!!!)

ΥΓ.
Μακάρι να υπήρχε τράπεζα ευτυχίας... να καταθέταμε δεκάρα δεκάρα τα δευτερόλεπτα χαράς από τις εποχές που περισσεύουν για τους χαλεπούς καιρούς που πάντα έρχονται

ΥΓ (2)
αχ Νανά με τον Λειβαδίτη... είναι κάτι ποιητές που τσακίζουν, τσακίζουν την σκέψη σαν τους διαβάζεις... βέλη οι στίχοι τους και βρίσκουν εκεί τις ουλές που λες και κλείνουν αλλά όχι, όχι τελικά... το αίμα σαν μάγμα περιμένει μια λέξη, μια φράση ένα στίχο, και τίποτε δεν έχει περάσει, τίποτε δεν έχει ξεχαστεί...
Αυτός, στην κορυφή
Οι στίχοι του αξεπέραστοι...
(κι εκείνο το υπέροχο για την αγαπημένη που πάντα την περίμενε, πάντα, πολύ πριν την συναντήσει, εκείνην που τελικά στην πιο μικρή στιγμή μαζί της, έζησε όλη την ζωή...τι ροδοπέταλα στίχων, τι σκέψεις, τι πλούτος συναισθημάτων που αναδύονται, τι ευωδιά της πιο εξαίσιας, ουράνιας αγάπης...)

ΥΓ (3)
Τι όμορφη ανάλυση Άλεξ. Πόσο σοφά μίλησες για αυτή μας την συνάντηση όλων εδώ στο χωρόχρονο...
Φίλοι- φύλλα που αγωνίζονται να μένουν πάνω στο δέντρο όλες τις εποχές...
31 Οκτώβριος 2008 6:39 πμ

από onlysand
Περισσότερα γενναιόδωρα αστερογραφήματα, εντός˙ εμποδίζει το κόκκινο στα μάγουλα να τα βγάλω στη ‘βιτρίνα’.

43 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νανά, μόλις διάβασα το σχόλιο του Άλεξ στην "Άμμο"... Απ' τη μια, χαίρομαι που εγκαινιάζω τα καινούργια σχόλια, απ' την άλλη, κι εγώ μελαγχόλησα...

Πάντα μας μαθαίνεις ωραία και υψηλά πράγματα, πάντα μας ανοίγεις μυαλό και φαντασία! Εύχομαι να αντέχεις για πολύ ακόμη τη μεγαλοσύνη της ψυχής και του νου σου

σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου

voul-voul

Ανώνυμος είπε...

Α, δεν θέλω μελαγχολίες και αποχαιρετισμούς

Νανά, δεν γίνεται να σε χάσουμε!

"εδώ να μείνεις, της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις"

Άντε, να μαζευόμαστε στο καινούργιο στέκι!

Kάτι έγινε και δεν μας αφήνει να βάλουμε το ονοματάκι μας στις επιλογές ταυτότητας ;)

eraser

meril είπε...

Ελπίζω μια αλλαγή για καλό....
Για σένα πρώτα απ' όλα....
Έτσι κι αλλιώς οι φίλοι σου θα ναι εδώ
(με ή χωρίς ίχνη)

Να σαι καλά

akb8862 είπε...

Ωραία & η μουσική & οι πίνακες & η πνευματική τροφή από το υπέροχό σου μπλογκ. Να σαι καλά.

Θα προσπαθήσω να συνηθίσω να αφήνω εδώ σχόλια. Μου φαίνεται λίγο περίεργο,μα θα συνηθίσω. Να μαστε καλά!

Ανώνυμος είπε...

Μερικοί άνθρωποι καταφέρνουν τόσο γρήγορα να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, που εκ των υστέρων "δικαιολογείται" το ότι έφυγαν νέοι... Ο Βερμέερ ένας απ' αυτούς!

Άλλο ένα "παράθυρο στον κόσμο", η υπέροχη παρουσίασή του, Νανά!
Όπως πάντα, στο εξαιρετικό μπλογκ σου

Τι θα κάνουμε Άλεξ; Αφού έτσι βολεύει τη Νανά, θα... συνηθίσουμε
Εξάλλου, "ΑΜΜΟΣ" είναι κι εδώ ;)

Καλό βράδυ σε όλους τους φίλους συνταξιδιώτες

THE_RETURN είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
THE_RETURN είπε...

Η εσώκλειστη εποποιία του Jan Vermeer αποτελεί μοναδικό ορόσημο "φωτός" στην ιστορία του πνεύματος, - η par excellence εγκατάσταση του Όλου στο μέρος...

"Να βλέπεις σε ένα κόκκο άμμου ολόκληρο το σύμπαν", έλεγε ενάμιση αιώνα αργότερα ο William Blake. Έτσι και ο Vermeer, μέσα από την επαρχιακή πόλη του Delft χαρτογραφούσε ως ο κατ' εξοχήν γεωγράφος του φωτός μια άλλη μακροκοσμική διάσταση επί του μικροκόσμου της καθημερινότητας.

Χρησιμοποιεί το φως και τη σκιά με τιτανική δύναμη για να σύρει σχεδόν βίαια το κάθε τι έξω από την αλληλοδιαδοχή των στιγμών επιλέγοντας την ΜΙΑ στιγμή, την κατ' εξοχήν αιωνική.... (η απαλή χρήση των φωτοσκιάσεων , από την άλλη , και με όλως αντιφατικό τρόπο είναι οξεία και ωμή, αν προσεχθεί σωστά).

Οι εσωτερικοί του χώροι φαντάζουν να αποκτούν αίφνης μια άχρονη προοπτική. Οι μεμονωμένες μορφές, επαρχιακές και οικιακές ως επί το πλείστον, αποκαθιστούν την σύνολη ανθρωπότητα σε μια αξιοπρέπεια άγνωστη έως σήμερα..
Είναι ο ζωγράφος που στη πραγματικότητα αποφλοιώνει το φως για να επενδύσει στο μυστικό φως του ανθρώπου, μιας και ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής του ζωγράφου σε τελική ανάλυση και όχι το εξωτερικό φως. Αυτό απλά υπακούει στα εσωτερικά ανομολόγητα κελεύσματα για εκτροπή του καθημερινού στιγμιοτύπου προς το ασάλευτο κάλλος της μη ορατής ψυχής.

Ο Vermeer δεν υπήρξε μεγαλοφυής ζωγράφος για αισθητικούς λόγους (η αισθητική πάντα αφαιρείται και δεν προστίθεται απ΄έξω), αλλά πρωτίστως για λόγους νοηματοδοτικής ευρεσιτεχνίας... Ανακάλυψε, θα έλεγε κανείς, τον εσώτερο εκείνο νόμο που κάνει τα ανθρώπινα, είτε το θέλουν είτε όχι, είτε το έχουν ως σκοπούμενο είτε όχι, να γέρνουν πάντα προς το πνευματικό ήλιο, ωσεί ηλιοτρόπια ενός υπνοβάτη θεού που μέσω αυτής της κίνησης αφυπνίζεται και ο ίδιος προς το ξεχασμένο φως του...

ΥΓ.Κατεχώρησα ξανά το σχόλιο επειδή ήθελα να διορθώσω μια αβλεψία.

Ανώνυμος είπε...

Νανά χαρισματική, να είσαι πάντα ευλογημένη με την έμπνευση που μας απογειώνει... "ως την τελική Αναμέτρηση" !

Καλό Σ/Κ στους φίλους

Καταπληκτική ανάλυση του Βερμέερ, Return!!!

akb8862 είπε...

Ίσως & να μας περιμένει η αιωνιότητα για τα δέοντα...Ποιος μπορεί να ξέρει άραγε; Αλλά αυτό είναι πολύ αισιόδοξο & μόνο να το σκεφτεί κανείς.

Καλό 3ήμερο σε όλους & πολλές ευχές σε όσους & όσες γιορτάζουν ή έχουν δικούς τους που γιορτάζουν. Εγώ απολαμβάνω τις ομορφιές του Αιγίου.

Να μαστε καλά!

Ανώνυμος είπε...

Νανά μου, επίτρεψέ μου να σου πω ότι μας περιποιείς ΤΙΜΗ, με το να μοιράζεσαι μαζί μας τις υπέροχες εμπνεύσεις σου: ένα ακόμη θαυμάσιο ποίημα με άπειρα νοήματα!

Με τη σειρά:

- να συγχαρώ και τον Return για την εξαιρετική ανάλυση του Βερμέερ!

- να ευχηθώ Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες, στη Θεσσαλονίκη και στην πατρίδα μας! Να μην ξεχνάμε την ανάταση ολόκληρου του ελληνικού λαού στο ιστορικό έπος του. (Μακάρι να ΜΗΝ ξαναχρειαστεί!)

- Όμορφα να περνάς όπου κι αν είσαι, Άλεξ :)

Σιγά σιγά μαζευόμαστε ζεστά, οι πολύτιμοι συνταξιδιώτες της "Άμμου" μας! :)
Εύχομαι σύντομα να "δούμε" κι εσένα Νανά!

Ignis είπε...

Και στην τελική αναμέτρηση αγαπητότατή μου Νανά, τι τάχα θα απολογηθούμε;;;
Πώς προσπεράσαμε την ζωή μας; Τι αφήσαμε να φύγει, τι κρατήσαμε; Πόσο ριψοκινδυνέψαμε για τα "θέλω" μας; Πόσο διατηρήσαμε ό,τι άξιζε και με τι τίμημα;
Τι κάναμε για να δώσουμε υπόσταση σε ό,τι δηλώσαμε και είπαμε;
Μα είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Και αισιόδοξοι σε πείσμα της αμείλικτης καθημερινότητας

Θεσπέσιο ποίημα. Πάλι.
Τι να πρωτοδώ;
Την έκσταση, τον άθλο του σαρκίου; (ω ναι!!!)
Την εικόνα των μεταξωτών πτερυγίων της πεταλούδας που τόσο αναδεικνύει αυτό το ρίγος της ψυχής που λες; (ψυχούλες δεν λέγονται και κάποιες πεταλούδες; Έτσι, της σύντομης ζωής κι αυτές, σύντομης σαν την δική μας. Βραχύβιοι κι εμείς, ενώ αλλιώς λαχταρούμε)
Την αναπνοή του φθινοπώρου; Μα πόσο ανεπαίσθητη πρέπει να είναι αυτή...να μην ταράξει τα φυλλώματα και λυγίσουν πριν την ώρα τους και επισπευσθεί η πτώση
Και η εικόνα της θάλασσας...
Μαγική η γραφή σου όπως πάντα. Γεμάτη χρώματα, εικόνες, νοήματα, ουσία.

Έρχομαι εδώ. Με αγάπη σε σένα και τους φίλους της Άμμου.
Να μην σε χάσουμε ποτέ, αυτή την γενναιοδωρία σου μην χάσεις..
Τον πλούτο, την αρχοντιά της ψυχής σου.

Παρούσα είμαι πάντα, μα άλλοτε σώνονται οι λέξεις κι άλλοτε τα λένε καλύτερα (σύνηθες φαινόμενον!!!) οι προλαλήσαντες (το σχόλιο-ανάλυση του Return εκτός των άλλων είναι και ένα κόσμημα λόγου). Και συναινώ σιωπηρά.

Να είσαι /είστε όλοι καλά

onlysand είπε...

Κι εγώ: είπα από δω και πέρα, να "συναινώ σιωπηρά"...

Μετά σκέφτομαι: τέτοια διαμάντια που καταδέχονται την ταπεινή μου άμμο, οφείλω να τα συλλέξω-λέξη-λέξη, μην τ' αφήσω στις στάχτες της μιαρής 'πραγματικότητας' και πάνε χαμένα...

Περαστική είμαι, για τρία λεπτά ήρθα να σας θαυμάσω. Θα επανέλθω!

Σας φιλώ όλους σταυρωτά και χαρούμενα :)

7:21 μμ Μόλις έγινε αισθητότατος σεισμός

Τάσος Κάρτας είπε...

"Χρόνο ξοδεύουν και τα ποιήματα
αλλά τον κλέβουν από σένα"
ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ,
ακόμα κι όταν για λίγο -έστω-
κάνουν να μη νοιώθεται η πληγή
απ' το φρικτό μαχαίρι του χρόνου
(κολλημένος με τις ΔΟΚΙΜΕΣ ΝΑΡΚΗΣ ΤΟΥ ΑΛΓΟΥΣ, που ήταν τα ποιήματα για τον Καβάφη, αλλά και για τον καθένα...)

Ignis είπε...

α…και έλεγα θα το προσέξω πρώτη αλλά έσφαλα...
(δεύτερη και καταϊδρωμένη!!!!)

Χρόνο ξοδεύουν και τα ποιήματα
αλλά τον κλέβουν από σένα


Εγώ τώρα τι να πω για αυτό, ότι μας αποτελείωσες Νανά;;;
Αυτή η διαδικασία της ανάδυσης των ποιημάτων , η ανάγκη η έντονη και αδύνατη να ματαιωθεί ακόμα και για τους ατάλαντους σαν κι εμένα…μια κάθαρση είναι, μία λύσις…
Κι αυτός ο χρόνος, ο αμείλικτος ένα ρολόι γκιλοτίνα που μας διώκει, ζήσε σου λέει πάλι δεν πρόλαβες, πάλι αλλιώς τα ήθελες κι αυτά σου ξέφυγαν, πάλι έχασες μια στιγμή αναντικατάστατη και πώς θα την ξανάβρεις που δεν γίνεται, πάλι σου ξέφυγε η ζωή σου εκεί στο δευτερόλεπτο, στο παραπέντε τού να την αδράξεις…
Καλύτερα να ‘ζεις’ και ας μην γράφεις. Να ζεις με όλες τις αισθήσεις σου. Με όλο σου το είναι στο πορφυρό του αίματος
Μα αν ‘ζεις’, αν έτσι πάλλεσαι, δεν γίνεται να μην γράφεις, έτσι δεν είναι;;

Keep walking (Johnny Walker!!!)
Κι όπου μας βγάλει....

Καλημέρα χαριεστάτη Οικοδέσποινα. Καλημέρα σε όλους.
Να σε καμαρώνουμε εδώ (για σένα ερχόμαστε βρε, τι νομίζεις, για να ακκιζόμαστε με τις δικές μας λέξεις ερχόμαστε;;; Για σένα Νανά μου, όλοι μας!)

Ανώνυμος είπε...

Και τα δάκρυα της χαράς αλμυρίζουν, Νανά. Μόνο που εκείνα της λύπης και του πένθους σα να'ναι πιο βαριά και μοναχικά...

Με σπάνια χάρη μάς ταξιδεύεις, Νανά, λες και δεν θέλεις πολύ να μας τρομάξεις, κι αφήνεις μια μικρή σχισμή για το χαμόγελο και την ψευδαίσθηση της ύπαρξής μας

Σε όλους σας χρόνια πολλά και χαιρετίσματα

Ανώνυμος είπε...

"Η Λήγουσα" για μας κατά τις δυνατότητές μας για υπέρβαση,
"Τα Λήγοντα" για την Αιωνιότητα και τα άγνωστα σε μας σχέδιά της...
Ας πορευτούμε!

Χαίρε Νανά εξαίσια!

Χαίρετε συνταξιδιώτες υπέροχοι και Χρόνια Πολλά (για τα... πειράματά μας!)

onlysand είπε...

@ My RETURN :)

Τι έκανες πάλι, θαυμαστέ Ποιητή; Ανάστησες τον Βερμέερ σε μια πανοραμική τοιχογραφία διεισδυτικής ενόρασης, αστέρι στο αχανές σύμπαν του Νου, ταινία μικρού μήκους για τα εξαίσια ‘αφανή’ - υποκλίνομαι


@ IGNIS :)

Κι εσύ, ψυχή ανθεκτική και μάχη μου πεισματική; (όταν σε λες ‘ατάλαντη’, φριχτά που μ’ εκνευρίζεις!)

Κοιτάζω τα αστεράκια σου και μένω να θαυμάζω: τι να τα κάνω, που έτσι λάμπουν στο ύψος του Ποιήματος (όχι του δικού μου!) και δεν τα φτάνω;...

Όχι, Χρυσή: όταν ΖΕΙΣ, δεν ‘γράφεις’ – απλώς, περνάς με την νενομισμένη, ασύνειδη χάρη και την σοφή ‘ελαφρότητα του Είναι’...


@ ΤΑΣΟ ΚΑΡΤΑ :)

Καλοδεχούμενη η πληγή (ΚΑΙ) του χρόνου - έτσι κι αλλιώς, ΑΥΤΟΣ κερδίζει πάντα...
Αυτή η «νάκρη του άλγους» πόσο διττά επικίνδυνη – μπορεί και να μας ...τινάξει στον αέρα ;)

onlysand είπε...

VOUL-VOUL*, ERASER, MARKOS, MERIL, AΛΕΞ & TINA :)

καλημερίζω με ανοιχτή αγκαλιά – θερμά σάς ευχαριστώ!!!

*"Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά" (Σεφέρης)
αλλίμονό μας, όμως, αν τους έχουμε ανάγκη (βλ. και Μπρεχτ)

Συγχωρέστε μου το ‘συνοπτικόν’ των απαντήσεων – είναι αντιστρόφως ανάλογο προς τον ενθουσιασμό και θαυμασμό μου για την πολύστροφη και αισθαντική εκφραστικότητά σας!

Ειλικρινώς υμέτερη xxx

onlysand είπε...

Ήδη ‘καταπατώ’ την υπόσχεσή μου να απέχω από τα σχόλια – κι από πάνω, με έπιασε πάλι κρίση φλυαρίας...;(
Εννοούσα, λοιπόν, να ‘απέχω’, όχι μόνο γιατί έτσι αναδεικνύεται η αυτόνομη ομορφιά τής σκέψης και της ευαισθησίας σας, αλλά και επειδή το θεωρώ πλεονασμό, εκτός απ’ τα σκαριφήματα που σας προτείνω, να γράφω και να εξηγώ, ή πτωχά να σας ‘σχολιάζω’ – δεν το έχετε καθόλου ανάγκη, πιστέψτε με.
(Εξάλλου, το μόνο πραγματικό λάθος είναι αυτό απ’ το οποίο δεν μαθαίνεις τίποτα!;)

Επιτακτικό: γράψτε γρήγορα κάτι δικό σας - θα φαίνονται τα δικά μου στην αριστερή στήλη ("αστέρια στην άμμο") και δεν αντέχω την πολυλογία μου...\

Υπόψη: έχω ...αναθέσει στον blogger την ‘αυτόματη’ ανάρτηση ως τα μέσα Νοεμβρίου.
Είμαι εδώ, όμως, και σας διαβάζω αμέσως μόλις 'εμφανιστείτε'! :)
Απλώς, (προς το παρόν, θέλω να πιστεύω!), τον χρόνο κλέβουν τα πεζά (αλλά, δυστυχώς, αναγκαία) trivia της αμείλικτης καθημερινότητας...

onlysand είπε...

Τέλος, αν έρχεσαι για μένα, Ignis δυνατή κι ευάλωτη, είναι δώρο που με χαροποιεί και με ‘υποχρεώνει’. Οι δικοί σας «ακκισμοί με τις λέξεις» είναι τα κοσμήματα που στολίζουν την ψυχή μου με θάρρος και όρεξη για δημιουργία, ‘παραδειγματικό’ φως και χαμόγελα αναπάντεχα – ‘διαδικασία’ που ούτε καν υποψιάζεστε˙ απ’ αυτή την ‘άγνοια’ αναδύεται το μεγαλείο της ψυχής σας, ασχέτως ‘αφορμών’ (που σας δίνει η ταπεινή γραφίδα μου)

«Μείνετε συντονισμένοι», που λέγαμε και στα περασμένα δίσεκτα (του ραδιοφώνου)... Όλο και κάτι θα μηχανευτώ να ...ξεπληρώσω τα οφειλόμενα – δική σας η ευθύνη! ;)

Κλείνω! (επιτέλους!) Πάω τώρα για ένα πολύωρο ...μισητό back up, που όλο αναβάλλω (και ξέρω πως θα με ...εκδικηθεί!)

meril είπε...

Από το λήγοντα στη λήγουσα λοιπόν....
Είμαι απ' αυτούς που προτιμούν σιωπηλά να παρακολουθούν τη φωτεινή σου την πορεία -τι νόημα εξάλλου έχουν τα λόγια-

Ξέρεις, όσο θαυμάζω τους ποιητές άλλο τόσο με τρομάζει αυτή η δύναμη που κουβαλούν.
Και πιο πολύ εκείνη την οξεία κοφτερή ματιά που χαράσσει τον πέπλο του μέλλοντος

Μα αυτό δε με κάνει να τους αγαπώ λιγότερο
Κι εσένα αγαπητή μου Νανά που τόσο γενναιόδωρα μας κάνεις μέτοχους σ' αυτό που βλέπεις -αν μπορούμε βέβαια να το (συν)αιστανθούμε-
Και ανεξάρτητα από τι εσύ -για σένα-αποφασίσεις, τα λόγια σου -σχόλια επί σχολίων νομίζεις;- πάντα θα μας χαροποιούν

Όπως βλέπεις επιμελώς απέφυγα να αγγίξω τους λεκτικούς σου πίνακες
Έτσι κι αλλιώς είμαι λίγο άτσαλη
Δέξου λοιπόν μόνο τον ειλικρινή μου θαυμασμό.....

meril είπε...

Α, υπάρχουν διάφορες φραστικές ατσαλιές στο σχόλιο μου
Παρακαλώ δείξτε κατανόηση

akb8862 είπε...

Mένω εκστατικός μπροστά στις αλήθειες & του σημερινού σου ποιήματος & στην ομορφιά της γραφής.

Να πω πως εδώ στο Αίγιο έχω ήδη μεταφράσει εκείνο το όμορφό σου ποίημα (από χθες βράδυ). Μένει λίγο να το δούμε μαζί σε ορισμένα σημεία σε σχέση λίγο με την ακολουθία των χρόνων που έχω τηρήσει στα γαλλικά. Χρειάζομαι κάποιες διευκρινίσεις. Θα τα πούμε με μέιλ κάποια στιγμή.

Θα προηγηθεί ένα ποστ αφιερωμένο σε μια άλλη φίλη & συνταξιδιώτισσα του Νετ & λίγο αργότερα το ποίημά σου ,Νανά, & αφού πάνω απ` όλα επιλύσω "τεχνικά" προβλήματα που έχουν προκύψει στα μπλογκς μου & λογω των οποίων αναγκάστηκα να τα έχω σε "απόκρυψη" παρά τη θέλησή μου. Σημειώνω εδώ ότι είναι μόνο σε απόκρυψη. ΔΕΝ έχω στείλει προσκλήσεις σε κανέναν. Μην νομίζουν οι φίλοι ότι τους αποκλείω. Σε καμία περίπτωση.

Και τούτη η γωνιά,Νανά, που έφτιαξες για μας είναι εξίσου ζεστή & σε ευχαριστώ για την τιμή αυτή. Η παρουσία σου πάντα θα μας είναι απαραίτητη ,γιατί χωρίς αυτήν πώς θα ζωγραφίζουμε "αστερίες" ;

Να μαστε όλοι καλά & πάλι αποθέτω τις ευχαριστίες μου για τούτη τη ζεστή θαλασσινή αγκαλιά της οικοδέσποινάς μας.

onlysand είπε...

Ξέρεις τι είναι αυτές οι "ατσαλιές" σου, γλυκειά μου MERILou;
Είναι που ξεχειλίζει η γενναιόδωρη ψυχή* σου και δεν μπορείς να την κουμαντάρεις! ;)
Όμως, καθόλου *δυσανάγνωστη - μείνε ήσυχη :)

Δεν έχω ευχαριστήρια λόγια, άξια για τον εξαιρετικό χαρακτήρα σου

onlysand είπε...

Κι εσένα, ΑΛΕΞ, πώς θα σε ευχαριστήσω;

ενώ αετός, προσέρχεσαι ως ταπεινό σπουργίτι - που όμως του πρέπουνε κρυστάλλινα παλάτια.

Με συγκινείς αφάνταστα - έχω ξεχάσει ποιο 'ποίημα' θα μετέφραζες.
Οκ, θα τα πούμε με μέιλ (όταν γυρίσεις απ' τις ομορφιές του Αιγίου στην μοναδική Θεσσαλονίκη :)

Μα πολυμίλησα σήμερα... Συγχωρέστε μου την 'εξαφάνιση' για λίγες μέρες - εδώ είμαι και σας 'βλέπω' όλους κάθε μέρα! :)

akb8862 είπε...

Το διαμάντι σου που είπα πως θα μεταφράσω είναι το "Ανεπίσημο ένδυμα".
Έτοιμο είναι σχεδόν. Να επιλύσω μονο τα προβλήματα στο μπλογκ & μετά εδώ είμαστε.
Καλό βράδυ( & μην κουράζεσαι να μου απαντάς. Η ευγένεια & η αγάπη σου είναι δεδομένη & αυτονόητη για όλους μας.) Καλή ξεκούραση!

Ignis είπε...

Μα δεν χρειάζεται να τα ξεπληρώσεις Νανά...
Το ότι είσαι στο ύψος σου χωρίς να εκπίπτεις, αυτό είναι αρκετό για τους εδώ φίλους σου (συγχωρήστε με που παίρνω το θάρρος να μιλώ εξ ονόματος όλων, μα είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει ουδεμία διαφωνία και ότι κανείς μιαρός διερχόμενος δεν θα θεωρήσει τις κουβέντες μας εδώ στείρα κολακεία)
Και αυτό είναι το ζητούμενο στις άδειες και φτηνές εποχές που ζούμε: να μένει κανείς στο ύψος που πρωτοκρίθηκε πως έχει. Να διατηρεί την πρώτη ωραία εντύπωση που έδωσε.
Εσύ επιπλέον την επαυξάνεις.
Η δε μετριοφροσύνη σου που πείθει ότι είναι πηγαία, δείγμα ευγενούς ψυχής, και όχι επίπλαστη για να εκμαιεύσει κι άλλα, είναι αυτή που μας συγκινεί και μας γεμίζει κι άλλη αγάπη να καταθέτουμε εδώ στα πόδια σου, στην φωλιά της ζεστής γωνιάς σου, με απλότητα (αν και φλυαρία εγώ...) τρυφερότητα και ολότελα άδολα.

Να είσαι καλά και να Ποιείς

ΥΓ. ναι, δεν γράφω πια, δεν μιλώ, μόνον στον χώρο μου κάτι ελάχιστα και άκρως πεσιμιστικά ενώ δεν έχω τέτοιους λόγους να κυοφορώ τόση απόγνωση, σκέτοι φόβοι είναι, φθινοπωρινοί. Θα περάσουν. Ο παλιοχαρακτήρας μου ας όψεται που σέρνει κατακλυσμούς εν μέσω νηνεμίας.
Δεν μιλώ λοιπόν πια. Μα εδώ είναι αλλιώς. Και ναι, για σένα. Επειδή είσαι αυτή που είσαι και ξέρεις να δίνεσαι ανιδιοτελώς

ερμία είπε...

καλησπέρα απο καρδιάς :-)
να δηλώσω ..παρούσα πλέον αφού τα ταξίδια τέλειωσαν κι αρχίζω να μαζεύω το μυαλό μου.όχι πως δεν σάς διάβαζα στα ενδιάμεσα,μα σαν μονοδιάστατη για καιρό,δεν έδειχνα σημεία "ζωής" με φθίνουσα ως το μηδέν σκέψη.
και να ο Βερμέερ ανάμεσα σε υπέροχη ποίηση ζωγραφισμένη-η μέριλ το είπε;
με τον Βερμέερ έχω ..προηγούμενα.ειδικά όταν μελετούσα τούς ιμπρεσιονιστές.ενώ δηλαδή τον είχαν ξεχάσει-οι πάντες-για αιώνες τον ξανα-ανακάλυψαν την εποχή τών ιμπρεσιονιστών λόγω τού ανανεωμένου ενδιαφέροντος για το "χρώμα" του.και ναι μεν δεν ..έζησα την εποχή τών ιμπρεσιονιστών,αλλά βουυρ για πηγές και έργα του για να καταλάβω τι γινόταν..
έπειτα τον ανακάλυψαν πάλι στα μέσα τής δεκαετίας τού ΄90 αλλά κυρίως το 2000 και μετά με τις εκθέσεις στη Χαγη,στη Ν.Υόρκη και μετά στο Λονδίνο("φαίνεται πως η λατρεία της εποχής μας για την τέχνη του Βερμέερ έχει φτάσει τα όρια του πάθους!" αναφέρουν οι βρετανικές εφημερίδες)
αν θυμάμαι καλά τη σειρά.γενικά ξέρω πως οι dealers και οι έμποροι δεν έχουν τον θεό τους αλλά στη προκειμένη περίπτωση έφτασαν να μιλούν για σχολή τού Delft(η γενέτειρά του)και για σχολή Βερμέερ, κάτι που σύμφωνα με την ιστορία τής τέχνης(κι αυτή ..ανασφαλής είναι) δεν υφίσταται για συγκεκριμένους λόγους που πιθανότατα να μην ενδιαφέρουν όποιον διαβάζει τη πολυλογία μου.
με τη συμβατική έννοια τής λέξης "διάσημος",ο Βερμέερ δεν ήταν,αφήνοντας μικρό έργο,αλλά αριστουργηματικό.
ένας πίνακας του Βερμέερ ­ ούτε ο πιο άγνωστος ούτε ο πιο διάσημος ­ "το Κορίτσι με το κόκκινο καπέλο" είναι ίσως η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι στη ζωγραφική η μαγεία δεν είναι ούτε η τεχνική ούτε το θέμα.είναι η μπογιά.κι εκείνο το μαγικό άγγιγμα τού πινέλου που θα δώσει λάμψη στις άκρες τών χειλιών,στη στιλπνότητα τού μαργαριταριού μέσα στο σκοτάδι.
ο Βερμέερ δεν μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστής ζωγράφος αν και η "τεχνική" του είναι ο ρεαλισμός.
φτιάχνει ένα κόσμο εκ διαμέτρου αντίθετο με την πραγματικότητα τής εποχής του που κυριαρχούν οι πόλεμοι,οι συγκρούσεις,ο καλβινισμός τού Ντελφτ τών μικροβιοτεχνών και τών εμπόρων και οι συνθήκες που ξεπηδούσαν απο την απελεύθερωση τής Ολλανδίας απο τούς Ισπανούς.Ο Βερμέερ επικεντρώνεται στην ηθογραφία, τα περίπλοκα εσωτερικά,με εμμονή στην απόδοση των ιδιοτήτων του φωτός- όλα αυτά τα συναντούμε και σε άφθονα παραδείγματα ζωγραφικής της εποχής του.Δεν ξεχνάω πως ποτέ στη σύντομη ζωή του δεν έφυγε μακρύτερα απο τη πόλη που τον γένησε.αυτό που τον χαρακτηρίζει περισσότερο- πέρα απο όσα έχετε ήδη αναφέρει- είναι η μαστοριά! δεν είναι περίεργο που οι αντιγραφές τών έργων του δεν έχουν πετύχει παρά μόνο εκείνων που ήταν τα πρώτα του..
(προσπάθησα να μην αναφερθώ σε όσα έχετε ήδη γράψει,και ειδικότερα τα όσα υπέροχα εκφρασμένα μάς είπε ο Return)

η ποίησή σου Νανά πάντα ενώνεται με ότι δειψάει εντός μου,ιδιαίτερα σε καιρό σαν αυτόν εδώ που στάζω απλώς σχεδόν στεγνή.
όσα έγραψε η Ignis νομίζω πως είναι σκέψεις όλων μας!
άντε σάς αφήνω με τον φόβο πωως το παράκανα -φιλιά

Ignis είπε...

Ερμία...
να το "παρακάνεις" τακτικότερα σε παρακαλώ (σκέψου και να μη ήτανε ..."στεγνή")
Μαθαίνουμε.
Και επιδιώκουμε να μαθαίνουμε.
Απαξάπαντες.


Και επιπλέον είπες και μια μεγάλη αλήθεια, αυτό για την "μπογιά".
Αυτή η νότα, η σπιρτάδα που αιχμαλωτίζει το βλέμμα. Στον πίνακα μα και στις εικόνες της καθημερινότητας ακόμα, σ' αυτό που βλέπουμε και μας ρουφάει το βλέμμα, την λάμψη που κεντράρει το ενδιαφέρον.
Την "ζωή"

Ανώνυμος είπε...

Να προσθέσω κι εγώ, Νανά, πως είμαστε τυχεροί που σε 'βρήκαμε'.
Έχεις το χάρισμα να συγκεντρώνεις γύρω σου αξιόλογους και πολύτιμους φίλους, να ξέρεις πως ΕΣΥ είσαι η αιτία που μαθαίνουμε τόσα εξαίσια και θαυμαστά πράγματα.
Ευχαριστώ Return, Ignis, Ερμία και όλους-όλους τους υπέροχους συνταξιδιώτες της "Άμμου" μας!

Για τα ποιήματά σου, τι να πρωτοπώ;! Όλα σου τα κείμενα ένα ΜΑΓΙΚΟ ταξίδι ψυχής και νου - σ' ευχαριστώ μες απ' την καρδιά μου!

Κι ο Λειβαδίτης από τους πιο αγαπημένους!

Καλό μεσημέρι σε όλους! :)

Ανώνυμος είπε...

Νανά, έχεις φάρο τους Ποιητές, γι' αυτό είσαι το καθημερινό δώρο μας

Eυχαριστίες από καρδιάς
να είσαι πάντα καλά!

Καλή μέρα σε όλους τους φίλους

Ανώνυμος είπε...

Να γιατί ξαγρυπνάς ως το ξημέρωμα, Νανά: σε φωτογραφίζει ο Ποιητής μαζί με τους ομοτέχνους σας: "... τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί.Οι μεγάλες φτερούγες του δεν χωράνε μέσα στον ύπνο." (Τ. Λειβαδίτης, "Βιολέτες για μια εποχή")
Ευχαριστώ πολύ για το "Μικρό Βιβλίο για Μεγάλα Όνειρα", δεν το είχα!

Tην καλησπέρα μου σε όλους τους φίλους! :)

akb8862 είπε...

Μου άρεσε το ποστ σου & μου επιβεβαιώνει αν θες αυτό που λέω πως σκιάζομαι πολλές φορές για τις δια ζώσης γνωριμίες. Έχουμε όλοι γνωριστεί έτσι άυλα & είναι πολύ όμορφα. Είμαστε στο "τώρα" & πάλι σχετικό & αυτό ,αφού ο καθένας επικοινωνεί στο δικό του χρόνο,αλλά δεν είμαστε ποτέ στο "εδώ".
Κι ίσως για αυτό να νοσταλγούμε να μιλάμε από δω, γιατί μπορεί τα "εδώ" μας να μην συμπέσουν ποτέ & να μη τα ζήσουμε από κοινού ,αλλά ζούμε μέσα από έναν κοινό λίγο πολύ χρόνο.

Ας κρατήσουμε λοιπόν το χρόνο από τον χωροχρόνο & ας ταξιδεύουμε ο καθένας στις δικές τους αμμουδιές.Έτσι κι αλλιώς μια είναι η θάλασσα & από παντού ενώνεται (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μα δεν θα τις έλεγα "θάλασσες").

Εξάλλου ο χρόνος σήμερα έχει την μόνη τελικά υλική αξία. Ναι, έτσι είναι. Είναι τις μόδας πλέον να προαγοράζουμε χρόνο & αέρα κοπανιστό, πιθανόν (αν δεν προλάβουμε να τον καταναλώσουμε): χρόνος ομιλίας, χρονοκάρτες ΟΤΕ, εισιτήρια για αστικές συγκοινωνίες,διότι & αυτά αν το καλοσκεφτούμε προαγορά χρόνου είναι. Και πόσα άλλα που έχει εφεύρει το "δαιμόνιο" καπιταλιστικό μας σύστημα...

Άρα, αγαπητή μας οικοδέσποινα σωστά αρμενίζουμε & είναι ίσιος & ο γιαλός,χάρη στην ευγένεια σου & τη δική σου αγάπη για όλους μας.

Και φυσικά υπάρχει & άλλη νοσταλγία για μένα...Μέσα από τούτο το αφιέρωμα ξαναβρέθηκα στο πρώτο σου τετράδιο. Πάρα πολύ νοσταλγικά. Το συγκεκριμένο αφιέρωμα πρέπει να είχε γίνει λίγο πριν γνωριστούμε διαδικτυακά. Ήταν μια εποχή λίγο μετά τα πρώτα μου βήματα στο Νετ. Άκουγα για μπλογκς αλλά δεν ήξερα τι ήταν & όταν τα βλεπα, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Με προσκαλούσαν αρκετοί να δω τα μπλογκς τους & να σχολιάσω. Έβλεπα & έφευγα. Δική σου ήταν η παρακίνηση η τόσο ευγενική, Νανά, που με έκανε να ρθω αρκετές φορές σε τούτο το πρώτο τετράδιο. Να κοιτώ στην αρχή αμίλητος & πολύ αργότερα να κάνω το πρώτο μου σχόλιο σε μπλογκ. Και ήταν σε τούτο το όμορφο τετράδιο & σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι` αυτό.

Και να που έφτασα, ε! Φτου μου να μη με ματιάσω! Πώς λέω,Νανά, αργώ να πάρω μπρος,αλλά είναι να μην πάρω.( Μη γελάς! Σε βλέπω!).Βέβαια δεν είμαι τόσο προχώ όσο εσύ & άλλοι φίλοι,αλλά αυτό μου αρκεί.

Είχε μια θλίψη το αφιέρωμα,ναι, ΟΚ! Μα εμένα με έσωσε η πολλαπλή νοσταλγία που ξεπήδησε μέσα από αυτό. Η πολυεπίπεδη τούτη νοσταλγία...
Να σαι καλά.

Ignis είπε...

Ω, απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε
κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...



Διαφωνώ. Τολμώ να διαφωνώ.
Ναι, είναι απέραντη. Ναι, είναι οδυνηρή η κάθε σκέψη σε όσα ποθήσαμε, σε όσα επιθυμήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις κι όμως δεν αγγίξαμε.
Αλλά τι νοσταλγείς; Κάτι θολό και ομιχλώδες. Κάτι άυλο...
Νεραϊδόσκονη του μυαλού...
Παγίδα του νου.
Είναι σαν να κοιτάς προς τα πίσω ενώ βαδίζεις, ενώ δεν υπάρχει τίποτε. Θα πέσεις

Όμως για σκεφτείτε και το άλλο, τον νόστο που έχει αντικείμενο: να έχεις λίγο πλησιάσει, να έχεις αγγίξει το όνειρο, την ελπίδα την ζωή, το που αγαπάς...και να την χάνεις προτού την χορτάσεις, προτού την ζήσεις πιο καλά, γιατί έτσι έτυχε, γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα. Χωρίς κάποιος συγκεκριμένα να φταίει (για να γαληνέψεις φορτώνοντάς του το βάρος της ακύρωσης).
Και να ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που χάνεις.
Δεν ονειροβατείς πια, γνωρίζεις τι ακριβώς είχες τι μπορούσες να είχες και έχασες.
Νοσταλγία;
Α, εδώ η νοσταλγία είναι κάτι σαν να εκπαιδεύεσαι για μαζοχιστής: βλάπτει μόνον που το σκέπτεσαι.. ματώνει
Νομίζω ότι αυτό δεν είναι απλώς οδύνη, αλλά η ίδια η Κόλαση.
Κι αν κρύβεται κάποιος πίσω από αυτό (θεός μοίρα συμπτώσεις συγκυρίες υπέργειες δυνάμεις ή δεν ξέρω τι άλλο) είναι φαρσέρ και σαδιστής.

Τελικά η ζωή μας είναι ό,τι πιάνουν τα χέρια μας
Φτάνει να μην αναπνέει.
(το παραπάνω "απόφθεγμα" είναι δικό μου, τρομάρα μου!!!)

Την καλημέρα μου στην αγαπημένη μας Νανά
και σε όλους εδώ τους φίλους.
(σας έκανα μπίλιες τώρα πρωί πρωί στην θλίψη;;; δεν θα το ξανακάνω !!! Ο Λειβαδίτης φταίει)

Ignis είπε...

(ω, ναι, ΚΑΙ τα υστερόγραφα!!!!)

ΥΓ.
Μακάρι να υπήρχε τράπεζα ευτυχίας.. να καταθέταμε δεκάρα δεκάρα τα δευτερόλεπτα χαράς από τις εποχές που περισσεύουν για τους χαλεπούς καιρούς που πάντα έρχονται


ΥΓ (2)
αχ Νανά με τον Λειβαδίτη...είναι κάτι ποιητές που τσακίζουν, τσακίζουν την σκέψη σαν τους διαβάζεις...βέλη οι στίχοι τους και βρίσκουν εκεί τις ουλές που λες και κλείνουν αλλά όχι, όχι τελικά.. το αίμα σαν μάγμα περιμένει μια λέξη, μια φράση ένα στίχο, και τίποτε δεν έχει περάσει, τίποτε δεν έχει ξεχαστεί...
Αυτός, στην κορυφή
Οι στίχοι του αξεπέραστοι...
(κι εκείνο το υπέροχο για την αγαπημένη που πάντα την περίμενε, πάντα, πολύ πριν την συναντήσει, εκείνην που τελικά στην πιο μικρή στιγμή μαζί της, έζησε όλη την ζωή...τι ροδοπέταλα στίχων, τι σκέψεις, τι πλούτος συναισθημάτων που αναδύονται, τι ευωδιά της πιο εξαίσιας, ουράνιας αγάπης..)

ΥΓ (3)
Τι όμορφη ανάλυση Ανδρέα. Πόσο σοφά μίλησες για αυτή μας την συνάντηση όλων εδώ στο χωρόχρονο..
Φίλοι- φύλλα που αγωνίζονται να μένουν πάνω στο δέντρο όλες τις εποχές...

Ignis είπε...

είπα Καλημέρα;;;

ΚΑΛΗΜΕΡΑ φωτεινή και διόλου κρύα
παντού

Στην πολύτιμη Οικοδέσποινά μας, και σε όλους τους φίλους εδώ

(από το χάραμα ξυπνώ τρομάρα μου, Νανά, η ενάργεια που έλεγες...βαλλόμενη, μπουχαχαχα)

Ignis είπε...

ντροπή μου
Άλεξ, σου άλλαξα το όνομα (να το κακό με τα διαδικτυακά "ονόματα", αργούμε να εμπεδώσουμε το κανονικό)
το σκέφτηκα εκ των υστέρων και ντράπηκα για λογαριασμό μου

ΣΥΓΓΝΩΜΗ
συγγνώμη συγγνώμη...

onlysand είπε...

Άλεξ, Ignis, Ερμία, Fyllo, Markos, Voul-voul! :)))

Ω, ευωδιές και όνειρα - άλλα ζωγραφιστά κι άλλα ολοζώντανα - χείμμαρος λουλουδιασμένων σκέψεων και αισθημάτων!
Μου 'κεντρίζετε' νου και καρδιά με την έκθεση (διπλή έννοια) της ψυχής σας, και αυθόρμητα θέλω να σας (συν)απαντήσω!

Κουβαλώ μαζί μου από την Τρίτη, ολόκληρα 'σκηνικά'! Δεν αντέχω αυτό το βάρος, πρέπει να γράψω κι εγώ ένα δοκίμιο για να ...αντεπεξέλθω! ;)
Να βρω τον Χρόνο κι έρχομαι...

onlysand είπε...

Τον Χρόνο-Κρόνο εννοώ - αυτόν που εσύ κερδίζεις, Ignis πρωινή μου! - με ...τρώει ως παιδί (του)...\

Σημειωτέον (αλλά επί της ουσίας αμελητέον): ο μπλόγκερ έχει αλλάξει την ώρα στα σχόλια, αλλά όχι στα ποστ (έχω βάλει τον 'αυτόματο' για τις αναρτήσεις, γι' αυτό με απασχολεί...)

(συνέχεια απ' το προηγούμενο 'σχόλιό' μου) :
Ε, κι ας μην είναι έκπληξη: μες στο Σ/Κ, επίσης, μακάρι να προλάβω να σας εκθέσω μέσα στα αρχικά ποστ (Βερμέερ και Λειβαδίτη).
Σας διαβάζω, φρέσκα μου, τη στιγμή που έρχεστε – σας ευχαριστώ για την ανα-πτέρωση, φθινόπωρο καιρό...

Καλημερίζω όλους σας, με αγκαλιές ηλιόλουστες και χαμογελαστές! :)

akb8862 είπε...

Να σαι καλά, ευγενέστατη Ignis. Θαυμάζω τους "αστερίες" που ζωγραφίζεις & μου αρκεί, όπως & η εκτίμηση σου & σε ευχαριστώ πολύ γι` αυτό. Παραδρομές όλοι κάνουμε & θα κάνουμε. " Ουδείς άσφαλτος" εξάλλου!

Καλό μεσημέρι.

onlysand είπε...

Το δοκίμιο για τη νοσταλγία αναβάλλεται (με κεντρίζει ως τα βάθη του ύπνου – η βάσανος της Φλόγας έβγαλε ‘ποίημα’, ο Χρόνος έχει αντίρρηση ως συνήθως...)

Καλά, ο Πολύτιμος Στίχος τού Τάσου Λειβαδίτη: «Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί» - και άλλα, αμέτρητα!...
Aλλά η εικόνα του Ποιητή, για μένα, έχει ταυτιστεί μ’ εκείνο το ποίημά του, όπου έχει ανοιχτό το παράθυρο μια νύχτα, κι επειδή έχει πανσέληνο και θέλει το φως στο δωμάτιό του, μαζεύει απ’ το τραπεζάκι ένα μοναδικό νόμισμα – μην το δει το φεγγάρι και δεν έρθει μέσα... (με δικά μου λόγια)

akb8862 είπε...

Να αποθέσω εδώ ένα ευχαριστώ για την τιμή & θα ναι πολύ λίγο,Νανά.

Και να ευχαριστήσω & όλους τους φίλους της Άμμου ,γιατί όλοι μαζί φροντίζουμε να κρατάμε ένα υπέροχο επίπεδο λόγων & σχέσεων σε τούτη την όαση ανθρωπιάς & αγάπης που μας χαρίζει απλόχερα η οικοδέσποινά του.

Καλό μήνα σε όλους μας, Καλό Σ/Κ σε όλους & αν κάποιοι σήμερα γιορτάζουν (των Αγ. Αναργύρων) πολλές θερμές ευχές.

Γιαννης Τολιας είπε...

Άσε με
να κοιτάζω τα παράθυρά σου
ξέροντας πως μέσα ένας άλλος σε παίρνει, ένας άλλος βυθίζεται
μες στη μεγάλη σου άνοιξη
-εγώ και ποδοπατημένη από χιλιάδες άντρες
σ΄αγαπώ.
Άσε με εδώ στη γωνιά - δεν πειράζει, ας χιονίζει
αυτό το μικρό τετράγωνο που ρίχνει το παράθυρό σου πάνω στο χιόνι
εμένα είναι ο κόσμος μου.
Δε θα πω τίποτα μόλις βγείς.
Θα περπατάω δίπλα σου
αμίλητος.
Κι αν αυτό σε πειράζει, μπορώ νάρχομαι πίσω σου σα σκυλί.
Αν σ΄αρέσει, μπορείς να μου μιλάς και για τα χάδια των άλλων
θα σ΄ακούω
σαν τον τυφλό που κλαίει,ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ