από Άλεξ
( ......... )
Μα ναι, την ομίχλη τη γεύτηκα σήμερα το πρωί στην παραλία. Ήταν μαγεία δίπλα στη θάλασσα με φόντο το Λευκό Πύργο να αχνοφαίνεται μαζί με τη Λεωφόρο Νίκης, εκεί που τράβηξε πλάνα ο Αγγελόπουλος. Και κάπου ανάμεσα οι ομπρέλες του Ζογγολόπουλου που έχω στο μπλογκ μου. Μαγεία!
Πήγα να δω τα πάρκα που μας έφτιαξε ο Δήμαρχος "μας" αφού μας ψόφησε για χρόνια (πριν το 2006) έχοντας κλειστή την παραλία με λαμαρίνες! Ναι είναι μαγευτικά τα πάρκα "του" & επιτέλους περπατάμε πια στην παραλία. Βέβαια έκανε & εκτρωματικές παρεμβάσεις μπροστά από το Λευκό Πύργο: κάτι όρθιους μπεζ μαρμάρινους όγκους, τους οποίους θεωρεί συνέχεια των τειχών της παλιάς πόλης... Ό,τι πιο κιτς! Ελπίζω να το καταλάβει & να τα πάει κάπου αλλού! Τα υπόλοιπά "του" είναι πανέμορφα.
( ......... )
16 Νοέμβριος 2008 5:16 μμ

Ξέρεις τα ογκώδη μνημεία θυμίζουν άλλα πράγματα. Κάποτε στο ΑΠΘ στην ιστορία τέχνης, μας είπε ο καθηγητής μας πως είναι γνώρισμα δικτατορικών καθεστώτων. Αμέσως του είπα για το τεράστιο άγαλμα του Μεγαλέξανδρου δίπλα στο Λευκό Πύργο που έφτιαξε η χούντα λίγο πριν πέσει & ο καθηγητής συμφώνησε μαζί μου & επικρότησε. Βάλε λοιπόν τούτο το άγαλμα & τους τεράστιους μπεζ μαρμάρινους όγκους σε στιλ επάλξεων στο ίδιο φόντο & στο δεξί σου χέρι το Λευκό Πύργο παραδίπλα ,το σύμβολο της πόλης. Πιο φασίζουσα & κιτς παρέμβαση δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Δεν μένει παρά να στηθούν εκεί ανά 8 ωρο ο Δήμαρχος "μας", ο Νομάρχης "μας" & ο Καρατζαφέρης ντυμένοι Αρχαίοι Έλληνες & με ακόντιο στο χέρι. Να δέσει το γλυκό...
Όλα τα άλλα είναι πολύ ωραία. Μα, αυτό το "μαντολίνο" να το πάει αλλού. Να το πάρει από κει. Ας το βάλει στην αυλή του σπιτιού του! Λίγοι στολίζουν τις εισόδους των μονοκατοικιών τους με χρυσά λιοντάρια, διάφορα αγάλματα ζώων κλπ.;... Ε, ας το πάει σπίτι του το ρεζιλίκι. Ρεζιλεύει την πόλη & θυμίζει άλλες εποχές...
17 Νοέμβριος 2008 4:48 μμ

από Return
( ......... )
Ο "υπνοβάτης" Schubert όπως τον χαρακτήρισε ένας από τους κορυφαίους πιανίστες-στοχαστές της εποχής μας, ο Alfred Brendel (οι εκτελέσεις του στις πιανιστικές σονάτες του συνθέτη είναι απαράμιλλες, ειλικρινά, ένα επίτευγμα από κάθε άποψη).
Ίσως -και κατά πολλές έννοιες- ολόκληρος ο ρομαντισμός να είναι ένα είδος καλλιτεχνικής υπνοβασίας... Αρχής γενομένης από μερικά έργα του Χάυδν (που ακροβατούν ανάμεσα σε ένα κλασσικότροπο μπαρόκ και έναν πολύ πρώιμο ρομαντισμό) μέχρι τις ρομαντικές εκφάνσεις του επαναστατικού ανθρωπισμού ενός Μπετόβεν, φτάνοντας στους καθαρόαιμους ρομαντικούς, Schubert, Schumann, Liszt, Bruckner (sui generis ρομαντικός...), Faure μέχρι τον Elgar και τον Rachmaninnof και τον Frederick Delius.

Η κατάλυση που επέφερε η βιομηχανική επανάσταση κατά τον 19ο αιώνα δεν θα μπορούσε παρά να αφήσει την σκιά της στη συλλογική καλλιτεχνική συνείδηση. Ο ρομαντισμός, το κίνημα του ρομαντισμού ανηγέρθη ως αντίδραση στις πιο προχωρημένες εκφάνσεις του καπιταλισμού, όχι ωστόσο "εναντιωματικά" αλλά, τρόπον τινά, ερευνητικά. Έπρεπε να ανευρεθεί ξανά η ταυτότητα του ανθρώπου όπως συνεχώς αποξενώνετο από τον ίδιο.
Γιατί αυτό ήταν εν τέλει ο ρομαντισμός. Μια χιμαιρική έξοδος από την ιστορία και την νέα βιομηχανική πραγματικότητα αλλά με πολύ πραγματιστικούς όρους και άφθαστο ρεαλισμό στις αιτιάσεις του. Μια υπνοβασία με τον υπνοβάτη να μην κινείται σαν αυτόματο, αλλά παραδόξως να τελεί εν πλήρη εγρηγόρσει μέσα στο όνειρό του. Εν τέλει, ανέκυψε με τον ρομαντισμό ένα θέμα που έως τις ημέρες μας δεν έχει λυθεί.

Η ουσία του ανθρώπου πού βρίσκεται; στην επανάληψή του μέσα σε ολοένα και πιο καλπάζουσες αλλοτριωτικές διαδικασίες της καθημερινότητας ή στην διεκδίκηση της κάθε μιας στιγμής ως όνειρο που αξίζει να βιωθεί από τον υπνοβάτη-ζώντα άνθρωπο;

Ο μεγαλοφυής Schubert στην σύντομη ζωή του δεν έγνεψε μόνο καταφατικά στο δεύτερο, αλλά το τροφοδότησε και ο ίδιος με όσο το δυνατόν περισσότερα "επιχειρήματα" ούτως ώστε να γιγαντωθεί αυτό το όνειρο στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
( ......... )
19 Νοέμβριος 2008 12:01 πμ

από Άλεξ
( ......... )
Λοιπόν για να ρθω στο "Κύμα"... Το "Ανάμεσα στους τοίχους" & το "Κύμα" για μένα είναι 2 καμπανάκια κινδύνου για τα βιωματικά σεμινάρια που είναι πολύ της μοδός & είναι προσομοίωση της πραγματικότητας (άρα υποκρισία, το λιγότερο...) & πρέπει να σταματήσουν μια για πάντα διότι (& επειδή αυτά απευθύνονται σε μαθητές μα & σε εκπ/κούς) είναι ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΑ. Κανείς δεν δικαιούται να ΠΑΙΖΕΙ με τη ζωή του άλλου!!!

Θα πρέπει να δει κανείς τις 2 ταινίες με τη σειρά που τις αναφέρω παραπάνω & θα δει τα 2 άκρα του βιωματικού: Την άκρα χαλαρότητα που δεν παράγει ΤΙΠΟΤΕ όλη τη σχολ. χρονιά (προβληματίζει ωστόσο!) & το επικίνδυνο βιωματικό πείραμα (αφού ο καθηγητής δεν έχει πια άλλο κίνητρο να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μαθητών για το μάθημα) που οδηγεί στο τέλος στην ενδοσχολική βία στο βαρύ τραυματισμό μαθητή & στην αυτοκτονία του μαθητή που τραυμάτισε τον πρώτο. Και κλείνει η ταινία (ΚΥΜΑ) με τον καθηγητή σιδηροδέσμιο στο περιπολικό με ένα απλανές βλέμμα να αναλογίζεται: "Τι έκανα!".

Θα έχω ποστ σχετικό στο μπλογκ μου πολύ αργότερα. Θα ξαναδώ την πρώτη ταινία με το σχολείο μου (ήρθε σχετική εγκύκλιος του ΥΠΕΠΘ στα σχολεία) & τη δεύτερη μαζί με το μεγάλο μου γιο. Και ύστερα αφού ΑΝΑστοχαστώ & για τις δύο, θα κάνω ένα ποστ & για τις δύο μαζί.

Στο ΚΥΜΑ, το τέλος είναι χαριστική βολή για τον εκπ/κό. Για να θυμηθούμε το βιβλίο σου, Νανά, η χαριστική βολή χρειάζεται "Χαριστική ΑΝΑβολή" για να επέλθει ΑΝΑστοχασμός.

Η παιδεία παρέχει & εξουσία στα χέρια μας. Αυτή μπορεί να ναι εντελώς άχρηστη & αυτό να προβληματίζει έστω για τις κατοπινές γενιές, αλλά μπορεί (δίχως ΑΝΑστοχασμό) να σκοτώσει, να γίνει επικίνδυνο & φονικό όπλο. Γι' αυτό φωνάζω : "όχι πειραματισμούς σε ανθρώπους με τα βιωματικά!", μα ποιος με ακούει! Καλή η ψυχολογία ως επιστήμη μα να λειτουργεί μόνο με τη θετική της πλευρά! Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ιδανικά & όταν πιστέψουν σε κάποιον τον ακολουθούν τυφλά. Ε! Αυτός ο κάποιος, αυτοί οι κάποιοι πριν κάνουν ο,τιδήποτε (& γω είμαι μέσα σ' αυτούς) πρώτα να στοχάζονται & να ΑΝΑστοχάζονται & μετά να πράττουν αναλόγως.

Και επιτέλους ας κρατήσουμε από τις μοντέρνες μορφές εκπ/σης ΜΟΝΟ ό,τι καλό έχουν! Μην πάμε παραπέρα. Παραπέρα είναι ο όλεθρος. Αντί για παραπέρα να πάμε λίγο πιο πίσω. Ας πάρουμε ο,τι καλό είχε η παραδοσιακή διδασκαλία & η κλασική παιδεία. Όλα αυτά τα χάσαμε σήμερα & να πού πάμε!
Ας υπάρξει επιτέλους ένας σωστός συγκερασμός μόνον των θετικών του παλιού & του νέου.

Για μένα το ΚΥΜΑ είναι η συγκλονιστικότερη ταινία που έχω δει την τελευτ. 10ετία. Ως τώρα μόνο το "Μάτια ερμητικά κλειστά" με είχε συγκλονίσει - μα τώρα πια το θεωρώ απλή οδοντόκρεμα.
( ......... )
22 Νοέμβριος 2008 3:03 μμ