( ......... )
Τρέμω να μιλήσω για την Ποίηση του Ελύτη. Και τούτο διότι όσο πιο πολύ σου αρέσει κάτι (τι λίγο που δείχνει το ρήμα "αρέσει") τόσο πιο φοβάσαι να αγγίσεις και να μιλήσεις... υπερβαίνει τις λέξεις.
Και για ποιον Ελύτη να πώ, τον Πανσέληνο του Μονογράμματος, τον αθέατο -και μυστικό- εκείνου του ημερολόγιου του Απριλίου, τον Ελύτη των λαμπερών στίχων-στοχασμών στο Εκ του Πλησίον, τον τρυφερό τον χρωματιστό των Προσανατολισμών, τον Ελύτη που διαπιστώνει εκείνη τη γεύση τρικυμίας στα χείλη;Ποια φράση-στίχο-κόσμημα να αιχμαλωτίσω για να υπενθυμίσω;
Ένα απλό ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ
Τούτο μόνον.
Λαμπρός αυτός ο τόπος που το Φως του γεννά τέτοιους Ποιητές.
Κι όσο πιο πολύ διαβάζεις τα έργα των σημαντικών και αξεπέραστων, τόσο πιο ασήμαντος αισθάνεσαι. Μα όχι φτωχός, βαθύπλουτος, μιά και μια ζεστασιά λαμβάνει η επιδερμίδα της ψυχής σου από τον Ήλιο της δημιουργίας των.
Τυχεροί να τον διαβάζουμε στην γλώσσα του.
Τυχεροί να μας έχει δοθεί αυτή η γλώσσα, η ελληνική...
( ......... )
2 Νοέμβριος 2008 8:26 μμ
για το ποστ "Υπόθεση"
από RETURN
( ......... )
Επιμένει λοιπόν η ποίηση καταμεσής βαρέως χειμώνος να υπενθυμίζει το αειθαλές των πραγμάτων... "να ανοίγει παράθυρα" "με θέα και προοπτική θάλασσα μόνο".
Η ποίηση δεν είναι ακριβώς αναπαραγωγή της παιδικότητας. Είναι μάλλον η υπενθύμιση της παιδικότητας που επισύρεται με την αναπαραγωγή των πραγμάτων κάθε φορά.
Είναι από αυτή την άποψη το εν δυνάμει κάλλιστο μέλλον μας που κατάφερε να χειραγωγήσει το παρελθόν μας και να το μετατρέψει από αδιέξοδη νοσταλγική ανάμνηση του πλέον-μη-εφικτού (έτσι όπως συνήθως αυτό κυμαίνεται) σε ανάδυση και επίθεση μιας απροσδόκητης αίγλης του χρόνου.
Σε πεδίο ανεπαίσθητης αναμέτρησης εσχάτων δυνάμεων, σε μάχη για την επιβίωση από την ίδια την επιβίωση, σε ένα παιδικό Ιωσαφάτ, ένα Ragnarökkr με όρους στιγμιαίους και καθημερινούς, στο οποίο ο πιο "απροετοίμαστος" για το συρμό της ζωής νικά.
4 Νοέμβριος 2008 12:48 μμ
από ΑΛΕΞ
Ανέτειλε μες την ψυχή, σαν πως χαράζει η αυγούλα, τούτο το ποίημά σου & μας μηνά πως θα ναι όμορφη η μέρα...Και να που ρθεν εκείνη η λεξούλα που όλους μάς γέννησεν μια μέρα, δική μας, ολονών μας & ήρθεν έτσι αβίαστα και ξαφνικά, σαν πως περνάει ο θάνατος & τα τσακίζει όλα & γω γκρεμοτσακίστηκα & πλάνταξα στον πόνο...
Δεν έχω άλλα λόγια... Κρατώ τον πόνο. Να ναι δικός μου & να τον κουβανώ μέσα μου μια ζωή, όπως & κείνη μ' έφερνε στον κόσμο, μήνες, χρόνους & μ' άφηκεν για πάντα την πνοή της & να μην ξέρω πώς να την κρατώ... Τι να την κάνω!
Να στε καλά. Συγνώμη για τον πόνο & για το "ξέσπασμα". Μου βγήκε αυθόρμητα. Δεν θα το σβήσω, ας μείνει. Ας το μοιραστώ μαζί σας, αφού το γραψα για δω...
4 Νοέμβριος 2008 2:21 μμ
από IGNIS
( ......... )
στον Αλεξ ιδιαίτερα, μια μικρή σύσταση: να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, ξαλαφρώνει, πόσοι λίγοι άντρες το κάνετε αυτό προσπαθώντας να είστε μεταλλικοί...
Επόμενο είναι αυτή η αγάπη, η μελαγχολία, είναι τόσο πρόσφατο (εμένα ακόμα και τώρα μου λείπει (η μητέρα), μου λείπουν οι συμβουλές της το πνεύμα της το χιούμορ της)
Και ξέρεις γιατί Αλεξ μου, αυτή είναι η μόνη αγάπη που μας υπερβαίνει, ότι αγαπάμε έναν άνθρωπο τόσο μα τόσο πολύ, και ΞΕΡΟΥΜΕ ότι πάντα θα μας αγαπά περισσότερο απ' όπου και να βρίσκεται.
Με ποια σχέση στην ζωή μας μπορούμε να εφησυχάσουμε έτσι;;; Μόνον μ' αυτή τη μητρική την άδολη. Για τις άλλες (τις ωραίες, τις υπέροχες δεν λέω...) πάντα θα είμαστε σε αναμμένα κάρβουνα, έτσι πάει, δεν θα γαληνεύουμε ποτέ. (μα κι αυτό έχει το αλάτι του - λύσσα μόνον να μην γίνεται, χαχαχα)
( ......... )
7 Νοέμβριος 2008 1:14 πμ
από ΑΛΕΞ (για την ταινία "Ανάμεσα στους τοίχους")
Λοιπόν είναι μια πραγματικότητα που τη ζούμε λίγο πολύ & μεις εδώ - όχι βέβαια τόσο έντονα, μα αν κανείς υπηρετεί ειδικά σε Λύκειο το ζει αρκετά, γιατί βλέπει τον αντίλογο για τον αντίλογο σε καθημερινή βάση. Όχι γιατί αναγκαστικά φταιν τα παιδιά. Φταιν τόσα πολλά πράγματα σε αυτό που λέγεται "Εκπαίδευση"!
Και αυτό κάνει η ταινία που είναι πραγματική. Δεν θα πω βιωματική, όπως λεν οι κριτικές, διότι σιχαίνομαι τις διαστάσεις που δίνουν σήμερα στον όρο (κατάντησε συνώνυμο της υποκρισίας). Η ταινία θέτει το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις, με όλα του τα αδιέξοδα & κει τελειώνει. Χωρίς κανένα ίχνος κάθαρσης, διότι για να φανεί η κάθαρση θα πρέπει να δουν όλοι τα πραγματικά προβλήματα & να υπάρξει συλλογικός & παγκόσμιος αναστοχασμός στο τι τελικά είναι "εκπαίδευση" & τι θέλουμε από αυτήν, γιατί όπως ωμά το θέτει η ταινία (& καλά κάνει) αυτό που παντού παρέχεται δεν είναι παιδεία. & ο δρόμος είναι πολύ μακρύς για λύσεις αν ποτέ υπάρξουν.
Πολύ καλή ταινία, αν & κάποια στιγμή ένιωσα να ψιλοκουράζομαι, αλλά έβλεπα εκεί μέσα τον εαυτό μου να σκοτώνεται, να χάνεται & αυτό κρατούσε το ενδιαφέρον μου ζωντανό, μιας & με ξεκούραζε το γεγονός ότι δεν χρειαζόταν να διαβάζω υπότιτλους.
Αυτά εν ολίγοις. Ίσως κάνω & σχετικό ποστ. Θα δω...
από onlysand
ΑΛΕΞ :)
κουραστική, ίσως, γιατί 'μένει' στην επιφάνεια;... Βέβαια, θα'ταν πολύ δύσκολο να προτείνει λύσεις (κι αυτό δεν είναι, απόλυτα, η δουλειά μιας ταινίας)
Πάντως, και που αγγίζει ΤΟ θέμα, χρήσιμο είναι - προέρχεται από βιβλίο, αν θυμάμαι καλά;
Η 'εκπαίδευση' είναι τόσο πιο ...σκοτεινό ζήτημα, όσο, με τα χρόνια, ανακαλύπτει κανείς ότι ο θρίαμβος της 'παπαγαλίας' δεν είναι παρά ένα συνειδητό σχέδιο παγκόσμιας αποβλάκωσης.
σε συμπονώ, όπως και όλους τους φιλότιμους εκπαιδευτικούς - σας χρειαζόμαστε!
7 Νοέμβριος 2008 1:58 μμ
από ΑΛΕΞ
Ναι σε ό,τι αφορά την ταινία είναι απο βιβλίο που έγραψε ο συγκεκριμένος καθηγητής που παίζει & στην ταινία, την οποία & σκηνοθέτησε. Δηλ, στην ταινία δεν παίζουν ηθοποιοί, αλλά ο εκπαιδευτικός & οι μαθητές του οι πραγματικοί!
7 Νοέμβριος 2008 2:07 μμ
(για το ποστ "Ομίχλη αξιοθέατη")
από RETURN
Ομίχλη αξιοθέατη η ιστορική εμπειρία και το αίνιγμα που ολοένα συσσωρεύει πάνω της; Kατά πάσα πιθανότητα ναι, είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που η εντοπιότητα στην ύπαρξη σημαίνει αυτόματα και "τουρισμός" μέσα στην ίδια.
Και οι "μετεωρολογικές" προβλέψεις του μέλλοντος -οι όποιες- είναι μάλλον καταδικασμένες να μην καταλήγουν σε κάποιο "μετεωρολογικό δελτίο", αλλά και αυτές σε μια a posteriori "μετεωρολογική αποδελτίωση"... (και εδώ θα συμπεριληφθούν τόσο η Ναρόντναγια Βόλια, όσο και οι σοσιαλεπαναστάτες-εσέροι, αλλά και οι μενσεβίκοι και οι μπολσεβίκοι).
Και ο ποιητής είναι πιθανώς εκείνος που διαπιστώνει πως η "μουτζουρωμένη υπογραφή" της ιστορίας είναι στην ουσία το ίδιο αρχικό "νεφέλωμα" της δημιουργίας σε μικροκοσμικότερες (καίτοι "κοσμοϊστορικές") αντανακλάσεις μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Μοιάζει με σισύφεια κίνηση αλλά δεν είναι: πρόκειται στην ουσία για μια "παραπλάνηση": εάν προχωράει κανείς ευθεία πάνω στη γη, κάποτε θα επιστρέψει στο ίδιο σημείο απ' όπου ξεκίνησε.
Κάπως έτσι είναι και η Ιστορία. Η "ευθεία" της προόδου μαγνητίζει μεν αλλά κανείς δεν βλέπει τον αδηφάγο "κύκλο", πλην των περιπτώσεων που η ποίηση τον παίρνει σοβαρώς χαμπάρι... όταν η ίδια επιζητεί να ψάξει μάλλον την ακινησία του τετραγώνου, την σοφία μέσα στο εν-τέλος-έχειν των πραγμάτων.
( ......... )
7 Νοέμβριος 2008 7:17 μμ
Σημείωση: Παρακαλώ, συγχωρέστε μου την παράλειψη των υπόλοιπων σχολίων που περιέχουν τα λουλουδιασμένα και υπερβολικά εκθειαστικά λόγια σας - περιορίζομαι, στα - κατά το δυνατόν - αντικειμενικά. Και, σας ...προλαβαίνω: τα σχόλια των Ignis, Άλεξ, Return - και όσων φίλων παίρνουν 'αφορμή' απ' τα δικά μου ταπεινά για να ξετυλίξουν τη σκέψη τους - 'ανεβαίνουν' ως αυτούσια αξιανάγνωστα δοκίμια-μελέτες-ταξίδια.
