από RETURN
θαυμαστό ποίημα, σε κάθε περίπτωση, τινάσσεται σαν εννοιολογική λόγχη, απότομα εκεί που δεν το περιμένει κανείς και πλήττει τις συμβατικές, αναμενόμενες "ορθοστασίες" των λέξεων.
Ακόμα, παραπέμπει, σε ανύποπτη πρόθεση (πιθανώς) και σε ακόμα πιο ανύποπτο χρόνο στις "επιχειρήσεις" κάποιων συνθετών της musique concrète, κατά τις οποίες με ένα μαγνητόφωνο ανοιχτό συνελάμβαναν "φυσικούς" ήχους και τους χρησιμοποιούσαν είτε αυτούσιους είτε τροποποιημένους στις συνθέσεις τους.
Εσύ Νανά μου εδώ, με ανοιχτό το μαγνητόφoνο σου, "φονεύεις" την καθεστηκυία τάξη της ποίησης, όχι με κραυγαλέο τρόπο (καταλαβαίνεις τι θέλω να πω) αλλά με την υφέρπουσα και υφαρπάζουσα δύναμη της "εκ των έσω ανατροπής". Και το κυριότερο: χωρίς να αποκεντρώνεσαι σε νοηματική έλλειψη...
Καλημέρα :)
23 Νοέμβριος 2008 3:24 πμ
από meril
Μου φαίνεται πως έχω πει σ' ένα παρελθόν και όχι μακρινό, πως χαράσσεις με βελούδινη απόληξηΕδώ ξεγυμνώνει την πρόθεσή του το ποίημα - με κείνο τον οδυνηρά ήσυχο τρόπο σου,
και τίποτα το τρυφερό να γλυκάνει, μάλλον καλύτερα να χρυσώσει, το χάπι (ο φόνος)
η θάλασσα (των προσδοκιών) μακριά και η λιακάδα θραύσματα
Καλό ξημέρωμα Νανά
Καλό ξημέρωμα σ' όλους
24 Νοέμβριος 2008 10:12 μμ
από Άλεξ
( ......... )
Ό,τι ξαφνικό & τραγικό βίωσα από το καλοκαίρι ώς εδώ με γέμισε με πάθος για ζωή.
Νομίζω πως η Ζακλίν ντε Ρομιγύ το πε. Μάλλον, δεν παίρνω & όρκο. Στην ποίηση & στην τέχνη, ακόμη & κει που τίποτε δεν το δείχνει, πάντα υπάρχει το δίπολο: "EROS - THANATOS"! Πέρασα αλώβητος τις υποχρεωτικές (φευ!) εξετάσεις στο δεύτερο. Τώρα μόνο τη ζωή μπορώ να ερωτεύομαι σε όλες τις εκφάνσεις της & νιώθω πολύ πιο δυνατός μετά τη σκληρή δοκιμασία.
( ......... )
Λοιπόν, φεύγω τώρα διότι πάω να δω στο γαλλ. yahoo τι γίνεται με την Martine Aubry. :Έχω & τούτη την αγωνία, διότι αν της περάσει της Σεγκό, θα τα κάνει πάλι σαν τα μούτρα της... Και περιμένω τόσες μέρες να ανακοινώσουν αποτελέσματα από τα DOM-TOM (υπερπόντιες Κτήσεις) & τίποτε! Αργούν αυτά συνήθως... Και το φοβάμαι, γιατί η Σεγκό είναι από την Ρεηνιόν!
( ......... )
25 Νοέμβριος 2008 2:48 μμ
από RETURN
( ......... )
Ο ιδιοφυής Μαγκρίττ δημιούργησε τελικώς την ταπισερί του κόσμου μέσα από την ταπισερί ενός ονείρου...
Σκάνδαλο για τους πιο "ζωγραφικούς" από τους ζωγράφους, σκάνδαλο όμως ακόμα και για τους συνοδοιπόρους του σουρρεαλιστές.
Η θεματική του είναι τόσο ισχυρή ώστε απορροφά κάθε ζωγραφική με την στενή έννοια...
Θα έλεγε κανείς πως είναι ο άνθρωπος που ανέδειξε την ίδια την ιδέα ως έργο τέχνης.
Κόσμος μυστηριακός, δυσανάγνωστος και ευανάγνωστος μαζί, δισημίες απειλητικές και οιωνοί απροσπέλαστοι, υπόνοιες σε κάθε περίπτωση πως μια συντέλεια τελείται κάθε φορά δίπλα μας στην φαινομενικά "νυσταγμένη" καθημερινότητα.
Πρόκειται για τον άνθρωπο των θαυμάτων, τον μάγο, που ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να μην αποβεί ταχυδακτυλουργός αλλά να φροντίσει με εγκληματική αμέλεια (ή πρόθεση), ευλογημένη και εστέτ όσο δεν πάει άλλο, να αφήσει το νου μας έρμαιο της καλλιτεχνικής θέλησής του...
Κατά μία έννοια, όποια πέτρα της πραγματικότητας και αν σηκώσει κανείς, θα ανεύρει τον ...Μαγκρίττ.
Μόνο που θα πρέπει να αναλογιστεί πλέον σοβαρά για τη φύση αυτής της "πραγματικότητας", πράγμα που μάλλον επεδίωκε με σπάνια ευφυία, χιούμορ και οραματική ικανότητα ο μεγάλος Βαλώνος.
Αν και δεν συνηθίζω τις ρεπροντυκσιόν στα σχόλια, εν τούτοις θα κάνω μια εξαίρεση και εν είδει υστερογράφου θα προσαρτήσω εδώ το ποίημά μου "Μαγκρίττ" από τους "Τρώες"
MAGRITTE
Οι Τρώες ζωγράφοι κατά κανόνα
Απεχθάνονταν τον Αργείο René Magritte
Αυτός δεν είναι ζωγράφος, λέγανε,
Δεν πλένει τα πιάτα δεν σερβίρει το τσάι
Δεν λέει τι ώρα είναι
Δεν πάει στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα
Θυμίζει επαρχιακό εισπράκτορα
Είναι βαθύς και με αλληγορίες που
Τις περιγελάει ο ίδιος
Αυτό το τελευταίο δεν συγχωρείται
Κι ακόμα
Φαίνεται ότι δεν του αρέσει καμμία
Νεκρή φύση
Δεν του αρέσει καμμιά νεκρή φύση,
Επαναλάμβαναν με χείλη πεσμένα
Καμμία
Ο ήλιος αργά αργά τρελλαινόταν
Πάνω από το κουρασμένο Ίλιον
Οι Τρώες είτε έτρωγαν είτε κοιμόνταν
Είτε δούλευαν είτε παίζανε χαρτιά
Είτε γράφαν σε χαρτιά
Ήταν νεκροί τόσο νεκροί όσο ακριβώς
Θα έπρεπε να είναι για το
ντεκόρ
του
καλλιτέχνη
Όχι λιγότερο όχι περισσότερο
Ο Αργείος Magritte χαμογελούσε
Χαμογελούσε πολύ όταν τους έβλεπε
Το ονόμαζε αυτό στο σύνολό του
"Μαύρη μαγεία"
26 Νοέμβριος 2008 6:59 μμ
από Άλεξ
( ......... )
Όσο για την Aubry, πιστεύω ότι θα τα καταφέρει να ενώσει γύρω της όλη την αριστερά & τους πράσινους. Γιατί μη γελιόμαστε. Δυστυχώς στη Γαλλία ή γνήσια αριστερά ήταν στις προηγ. εκλογές 1 κόμμα κάτι ψιλά. Η Aubry είναι ρεαλίστρια & η μόνη που ως Υπ. Οικονομικών εφάρμοσε το 35ωρο. Και έχει πίσω της & έναν πατέρα που αποτελεί κεφάλαιο. Όχι ότι θα κερδίσει στις επόμενες εκλογές. Δεν το βλέπω. Πρώτα θα ενώσει & μετά. & τούτη την ένωση - κακά τα ψέματα - τη χρειαζόμαστε & δω: όλων των πραγματικών προοδευτικών δυνάμεων για να ελέγχεται καλύτερα ο ένας από τον άλλον & να πάμε πιο μπροστά λιγάκι αν όχι πολύ.
( ......... )
27 Νοέμβριος 2008 8:44 μμ
για το ποστ (Ε)ξημερώνονταςαπό ΑΡΙΑΔΝΗ
"Άθυρμα τα πιόνια", Νανά μου, με τους στίχους σου
να κόβουν σα μαχαίρι το πρωινό...
( ......... )
29 Νοέμβριος 2008 9:42 πμ
από Άλεξ
( ......... )
Έρχομαι στο "(Ε)ξημερώνοντας", τώρα. Πολύ ωραίο & ισχύουν όσα έχω πει για την ποίησή σου & που τα βρίσκω ξανά & δω. Ποίηση μοναδική & αυθύπαρκτη. Ζυγισμένες λέξεις & η καθεμιά με βαρύτητα ιδιαίτερη μα & συνολικά.
Θα σταθώ λίγο στο τέλος το τόσο φιλοσοφημένο:
"Μπορεί ο Θεός να σ' έφτιαξε από
πηλό και στάχτη
ίσα ίσα για να τρέχεις σαν νεράκι
αναζητώντας σε".
Δεν υπάρχει πιο θεολογική ποίηση! Αν σκύψουμε μέσα μας σε μια διαρκή αυτογνωσία, θα βρούμε το Θεό, αφού κατ' εικόνα & καθ' ομοίωσή Του είμαστε πλασμένοι. Και είμαστε όλοι άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι - Θεού αντίγραφα...
Και να πάλι από τις λέξεις προς τα νοήματα & το αντίστροφο, πόσες αντανακλάσεις & διαθλάσεις (μιας & υπάρχει & "νεράκι") περιέχει η γραφή σου!
( ......... )
30 Νοέμβριος 2008 1:14 μμ
από ROADARTIST
"Μπορεί ο Θεός να σ' έφτιαξε από
πηλό και στάχτη
ίσα ίσα για να τρέχεις σαν νεράκι
αναζητώντας σε."
...ένας αέναος αγώνας με το μέσα μας... "αναζητώντας" τον εαυτό μας...
30 Νοέμβριος 2008 10:02 μμ
από RETURN
Ωραίο ποίημα Νανά μου, κάτι σαν λεκτικός εκτοξευτήρας διάθεσης, αν θα μπορούσε να υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση μια διάθεση λυρική (ίσα που πάει να φανεί στην αρχή) που αυτοανατρέπεται γρήγορα και μεταμορφώνεται σε έντεχνη και έξυπνα στημένη "ωμότητα". Μια διάθεση ταυτόχρονα "έντεχνη" που αυτοαμφισβητείται και αυτή (με έντεχνο τρόπο ομοίως) για να επισύρει φυγόκεντρες νοηματοδοτήσεις που μοιάζει να θέλουν να "παίξουν" με σοβαρό τρόπο με τον αναγνώστη.
Τελικώς
"ως να κλωτσήσεις πετραδάκι
μόνο και μόνο
για τη διασάλευση της τάξης"
γίνεται ένα θαυμάσιο ποίημα ασυζητητί.
2 Δεκέμβριος 2008 1:22 πμ
( ......... )
Σε ένα χώρο μάλλον παρακμάζοντα σήμερα, όπως η ποίηση, όπου η επανάληψη, η ανερυθρίαστη μετριότητα, η ...υποδειγματική αμάθεια, η κοινοτοπία και ο υστερικός μικροκαρριερισμός αφθονούν, έχουμε χρέος να διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού τις νησίδες της πραγματικής δημιουργικής πρωτοτυπίας όπου και αν τις εντοπίζουμε. Αυτό τον ρόλο και σημασία έχει και ο σχολιασμός μου επί των ποιημάτων σου εδώ, όποτε επισυμβαίνει.
2 Δεκέμβριος 2008 6:19 μμ
από ΆλεξΥπέροχη η μελωδία της ΑΜΜΟΥ, "αδελφούλα".
Το ποίημα στάζει πόνο από παντού,ματώνει τα χέρια μου στο δάκρυ...
( ......... )
"επειδή η θάλασσα ανεξάντλητη
δεν σημαίνει ότι μπορείς διαρκώς να φεύγεις."
Δίκιο απόλυτο έχεις, Νανά μου. Μα τώρα σχώρα με. Τώρα θέλω να φεύγω διαρκώς ...μπροστά. Έχασα το μισό μου παρελθόν. Δύσκολο να γυρίσω να κοιτάξω πίσω... Όταν ξαναφτιάξω νέο παρελθόν (δεν ξέρω πώς ακόμη) θα 'μαι πάντα μέσα στη θάλασσα ξανά. Και δεν ξέρω πώς ξαναφτιάχνεται ένα κουτσό πια παρελθόν. Ξέρεις κανείς άραγε να μου πει;
Πρέπει να αγοράσω χρόνο. Όχι από το κουτσό ήδη παρελθόν. Τότε θα ακρωτηριαστώ τελείως. Αν κλέψω από το παρόν, θα το χάσω μέσα από τα χέρια μου, αν πω να πάρω από το μέλλον θα 'ναι πολύ χειρότερα ακόμη.
Μένω μεσοστρατίς λοιπόν, αλλά κοιτώ μόνο μπροστά. Θα μάθω κάποια στιγμή να ρίχνω τα πρώτα βήματα με κουτσό παρελθόν. Είναι δεξιότητα ζωής & μόνο με "άσκηση" μαθαίνεται.
Νανά σε ευχαριστώ για τη ΛΥΤΡΩΣΗ.
Σου χαρίζω ένα μόνο δάκρυ από τη λύτρωση που μου 'δωσες με πολλή αγάπη. Τα άλλα τα κρατώ για μένα. Είναι η λύτρωση που μου χρειάζεται & τώρα τη θέλω όλη δική μου & ας είναι εγωιστικό αυτό. Συμπάθα με.
( ......... )
5 Δεκέμβριος 2008 7:36 μμ
