έπεα επί άμμου 17/7/08 -2ο

για το ποστ Κώστας Καρυωτάκης
από IGNIS
Στέκομαι στην φράση
"η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ"
Και μου φαίνεται, ότι επίπλαστες ήταν οι συγκινήσεις του, μόνον με αυτήν την μελαγχολία του συνδέθηκε αμείλικτα. Τα άλλα όλα...ψίχουλα..
Η Πολυδούρη τον αγάπησε πολύ, μα κάποιος κάποτε μου είπε (δεν το έχω διαβάσει άρα και διαπιστώσει, οπότε επιφυλάσσομαι) ότι μια μέρα βροχής τής συμπεριφέρθηκε με σκληρότητα περίεργη για αγαπημένο, πήρε την άμαξα και την άφησε, λέει, πεζή στις κακές καιρικές συνθήκες. Την σκέφτηκα, έτσι να βρέχει και να είναι μόνη, απρόσμενα μόνη, δεν θα έβρεχαν παράλληλα και τα μάτια της εκείνη την μοναξιά της;
Κι όμως τον αγάπησε και έγραφε ποιήματα για κείνον....(πάντα αγαπάμε αυτό που είτε δεν έχουμε δίπλα μας, είτε μας διαφεύγει διαρκώς σαν νερό μέσα από τα δάχτυλά μας χωρίς να μπορούμε να το κρατήσουμε, είτε γιατί απετόλμησε να αποχωρήσει. Ένας μαζοχισμός ανόητος, που το μόνο που κάνει είναι να θρέφει υπέρμετρα τον εγωισμό του θύτη)
Κι όμως βαυκαλιζόταν, αρπαγμένη ίσως από το γόητρο της έμφυτης μελαγχολίας του (μήπως κάτι τέτοιο υποκινεί τα μητρικά συναισθήματα που υπάρχουν σε κάθε γυναίκα;), ίσως με εκείνο: "μόνο γιατί σαν πέρναα με καμάρωσες"...
Της έφταναν τόσα λίγα; Και να τα περιγράφει σαν τόσα πολλά σε εκείνο το εξαίσιό της ποίημα ("Γιατί μ’ αγάπησες") Μια σπίθα στο βλέμμα; Λίγα χάδια ("γιατί με κράτησες στα χέρια σου"), κάποιο φιλί ("μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα") ή τα πιο πολλά του αγγίγματος; Αυτά μόνον αρκούν για να θρέψουν μια αυταπάτη ότι πορεύεσαι διπλός στην έρημο της ζωής; ("μόνο γιατί με αγάπησες γεννήθηκα") Και να είναι εσαεί δεμένη με ένα όνειρο;
Εκεί στο κρεβάτι του σανατόριου που έσβηνε δυο χρόνια αργότερα από την εγωιστική του αυτοκτονία, εκείνη δεν θα τον σκεφτόταν;;; ("ωραίε που βασίλεψες") Όλα αυτά που θα μπορούσε να ζήσει και δεν έζησε; Επειδή αυτός ήταν "λιγότερος" από εκείνην; (δεν μιλώ σαν ποιητής λιγότερος, σαν ποιητής ήταν κορυφαίος, κατά πολύ ανώτερός της) επειδή αυτός δεν άντεχε να αγαπήσει;;; (θέλει αντοχές η αγάπη, θέλει και αντοχές αλλά και συμμετρίες. Δεν δίνεις μόνον ό,τι σου περισσεύει, ό,τι δεν χρειάζεσαι, αλλά και ό,τι δεν σου περισσεύει να δώσεις..)
Μα μόνον αυτό είναι, οι ρομαντικές αγάπες και οι λέξεις και τα σχετικά; Η ιδέα; Ο ρομαντικός ποιητής οφείλει και να νοιώθει στις φλέβες του την αγάπη κι όχι απλώς να μεταχειρίζεται τις λέξεις. "Πονώ επειδή σ' αγαπώ περισσότερο από όσο εφαντάστηκα ότι μπορούσα ποτέ ν' αγαπήσω" της είχε γράψει...άκου εγωισμός! Αυτή να τον αγαπά με τόση λαχτάρα κι αυτόν τον ενοχλούσε που την αγαπούσε κάτι ψιλά, κάτι λίγα, τόσο λίγα ώστε να της πει αργότερα να μείνουν φίλοι...σκέτη αγάπη η αγάπη του...βρε άμα το αίμα σου βράζει, πώς μπορείς να είσαι απλώς φίλος;;;; Μπορείς να βλέπεις τον άλλον και να μην του χιμάς;;; Τι είναι η αγάπη, νερουλό ζελέ διαίτης;;;
Ουφ!

Παρόλα αυτά που έτσι πολύ τα σκέπτομαι (την εκμετάλλευση των λέξεων) ο Καρυωτάκης μετά τον Καβάφη είναι ο αγαπημένος μου ποιητής. Παρόλα αυτά! Και μόνον για εκείνο το "Μόνο"...

Αχ, όλα έπρεπε να’ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια
να φύγουνε, να σβήσουν.
....
....
Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να'ναι,
να παίζουνε τ'αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε..
July 20, 2008 8:39 PM

Και τον υπέροχο δίσκο της Πλάτωνος με την μαγική φωνή της Σαββίνας Γιαννάτου, την ωραιότερη μελοποίηση ποιημάτων που έγινε ποτέ.
Κι έτσι λοιπόν πορευόμαστε:

"Σκόνη στην σκόνη εγέμισεν ο τόπος
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.."

Από την μία η μελαγχολία, κι από την άλλη η ζωή. Κι όποιος την αδράχνει

Το παραπάνω "ποταμίσιο" μου σχόλιο εμπεριέχει μια επιθυμία ΖΩΗΣ. Αρκετά με τις μελαγχολίες, θεέ μου, αρκετά! Αυτές τις μέρες διάβασα σε ένα βιβλίο μια πολύ ωραία φράση, την υιοθετώ με την καρδιά μου:
"Ακόμα και τα λάθη μου, δεν τα έκανα κατά λάθος"
Αριστούργημα έτσι; Συνειδητά να κάνεις κάποια πράγματα, για να αποδείξεις κάποια άλλα. Για να ανιχνεύσεις κάποια άλλα.

Φλυάρησα, ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΑ, και να με συγχωρείς Νανά μου, και συ και όλοι σας. Μα εύχομαι να φέρνω ένα νοερό αεράκι αισιοδοξίας στον χώρο.
Και δύναμης. Μας χρειάζεται. Καμιά φορά ο χειρότερος εχθρός, ο μεγαλύτερος πλανευτής είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και οι απερίσκεπτες ανάγκες του. Θέλει προσοχή.
(Εγώ τα κύματα τα παλεύω αλλιώς)

ΥΓ.
Νανά, λέω τώρα, τι καλά αυτήν την Τήσντεϊλ να την είχε διαβάσει η Πολυδούρη!!!! Ίσως να είχε βουτήξει εκείνη την άμαξα και να είχε αφήσει εμβρόντητο τον Καρυωτάκη να τον ξεπλένει η βροχή.
July 20, 2008 8:44 PM

Τελικά, δεν πρέπει κανείς να γνωρίζει για τις ζωές των ποιητών, απομυθοποιούνται και κατεβαίνουν από το βάθρο τους.
Και τι απομένει;
Οι στίχοι ("μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι")
αλλά χρωματισμένοι αλλιώς
Ignis, July 20, 2008 8:48 PM

από onlysand
IGNIS :)

ενώ, και βέβαια, περίμενα την αναφορά στην Πολυδούρη, με εντυπωσίασε, ομολογώ, η αμείλικτη ‘κριτική’ σου στον Καρυωτάκη. Και, συμφωνώντας εν μέρει με το ‘απόλυτό’ της, δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω την ιδιαιτερότητα του ανδρός. Κοίτα, τώρα... Σίγουρα δεν είναι το πρότυπο που ονειρεύεται κάθε γυναίκα, κι έχεις πολύ δίκιο όταν λες ότι συνήθως πάμε και ‘πέφτουμε’ σε όποιον «δεν είναι δίπλα μας» ή «απετόλμησε να αποχωρήσει»... Και, ναι˙ γιατί; εσύ δεν έχεις ακούσει (συναντήσει) ανθρώπους που «δεν αντέχουν ν’ αγαπήσουν»; Δεν νομίζω, ότι, στην περίπτωση του Καρυωτάκη, είναι συνειδητή του πρόθεση να «θρέψει τον εγωισμό του», ούτε πως έχουμε να κάνουμε με επίπλαστες συγκινήσεις... με αυτοκαταστροφικά ‘πνιγόμενες’, ίσως...
Να μην ξεχάσουμε ότι ο άνθρωπος-ποιητής απ’ τη μια είχε ερωτευτεί (μικρούλης έφηβος 17 χρ.) την Άννα Σκορδύλη: έρωτας εν πολλοίς και πάλι ανεκπλήρωτος – το ‘έσερνε’ η μοίρα του – που του σημάδεψε τη ζωή (ομολογία; δικαιολογία; παθογένεια;...)˙ απ’ την άλλη, με τη σοβαρή σύφιλη να του απορροφά ίσως κάθε ‘όρεξη’ για σταθερή σχέση...
July 21, 2008 12:47 PM

IGNIS μου

θέλω να πω, εξετάζουμε και την πιθανότητα να βασανιζόταν όσο βασάνιζε; Και πάλι: με τόσες κρυφές γωνιές (και) στη σχέση αυτή, για τίποτα δεν μπορώ να είμαι σίγουρη...
Χωρίς να παραβλέπω το ‘γυναικείο’ μαρτύριο – γιατί υπήρξαν (και υπάρχουν;) και άντρες ‘απελπισμένοι’ του έρωτα - νομίζω ότι κατά βάθος τον έχω ‘συγχωρέσει’˙ στην εφηβεία μου περιφρόνησα το έργο του, αργότερα θαύμασα την λιτή, αντι-φιλολογική γραφή του που, χωρίς τυμπανοκρουσίες, φτάνει ως τον (αυτο)σαρκασμό. Στο τέλος, μάλλον τον έχω συμπονέσει...

Μα πού πας και τις βρίσκεις αυτές τις ‘σκηνές’ του παραλληλισμού και των συνειρμών – άκου, τώρα, συνάντηση «Τήσντεϊλ και Πολυδούρη» - ολόκληρο α/μ συναρπαστικό ‘βροχερό’ μυθιστόρημα!

Υπογραμμίζω, Χρυσή, την «επιθυμία ΖΩΗΣ» - να σε βλέπω να συνεχίζεις! (πιο αισιόδοξα τον «ρυθμό του κόσμου»)

ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΠΙΑ (στο έχω ξαναζητήσει, ε;!) για ‘ποταμίσια’ σχόλια και άλλες – α, θα το πω: ανοησίες! – «μόνο» σ’ ευχαριστώ που μας χαρίζεις χώρο να σκεφτόμαστε :)

Υ/γ: Μαρία Πολυδούρη, οπωσδήποτε εκκρεμ(εί)ής...
onlysand, July 21, 2008 12:51 PM

από Markos A
Νανά, σ’ ευχαριστώ που βρίσκεις πάντα αφορμές να μας «κεντρίζεις» :)

Νομίζω, κορίτσια, πρέπει να λάβετε στα υπόψη, άλλη μία παράμετρο στην οποία έχω καταλήξει (μετά από χρόνια... εμπειριών): ο πόλεμος των δύο φύλων που καλά κρατεί (με υπαιτιότητα και των δύο, αλλά και άλλων, εξωγενών παραγόντων), οφείλεται στο ότι από «κατασκευή», είμαστε διαφορετικοί. Ούτε... εχθροί, ούτε ίσοι. Σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, και υπάρχουμε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. Κουβεντιάζοντας αυτή τη διαφορετικότητα, ίσως μπορούμε να αλληλο-κατανοηθούμε.

Σας ευχαριστώ και τις δύο για τη «συνομιλία»
Markos A, July 21, 2008 2:47 PM

από onlysand
MARKO :)

εμείς σ' ευχαριστούμε!

Με τη σημερινή κατάθεσή σου, ψύχραιμε Ιππότη, φωτίζεις (κι αν δεν έχουμε ...αναλωθεί στα φώτα και στα σκοτάδια, ως προς αυτό το θέμα!...) το άλλο μισό του ουρανού - ευπρόσδεκτο! ;)
onlysand, July 21, 2008 7:38 PM

από IGNIS
( ......... )
Αναγνωρίζω Νανά μου, ήμουν αυστηρή κι απόλυτη. Και σαφώς ο Καρυωτάκης δεν ανήκε στις κατηγορίες που αναζητούν θύματα για να θρέψουν τον εγωισμό τους, μακράν απείχε ο δυστυχής, άλλωστε δεν νομίζω ότι πίστευε και πολύ στον εαυτό του... Αλλά ήταν επικεντρωμένος στον εαυτό του και η αγάπη έχει εξωστρέφεια κι όχι εσωστρέφεια.
Και αυτήν την σύφιλη την παραγνώρισα, έχεις δίκιο, κακοί οι καιροί τότε, μα όταν πραγματικά αγαπιούνται δυο άνθρωποι, αρκεί το χέρι ο ένας του άλλου να κρατά, κι αυτό ένας κόσμος απέραντος είναι, ένα σύμπαν ολόκληρο, γιατί να βάζουν κι άλλα εμπόδια εγωισμού ανάμεσά τους; Αν υπάρχει ομολογία αγάπης, αγάπης ειλικρινούς και σύμμετρης, κι όχι φαντασιώσεις κι ακατανόητες εμμονές, όλα τα υπομένεις. Τα πάντα. Είσαι μαζί, ακόμα κι αν είσαι αλλού.
Κι αυτοί ήσαν άνθρωποι που αισθάνονταν, τι άλλο είναι ο Ποιητής από τον μεταφραστή της Ομορφιάς; Δεν είναι ένας διερμηνέας συναισθημάτων; Δεν τα παίρνει στοργικά από το χέρι, από εκεί που κατοικούν σε άφατες ή ακατανόητες γλώσσες και τα φέρνει αναγνωρίσιμα κι απτά σε μας τους άλλους τους πληβείους των λέξεων; Αυτό δεν είναι; Ο μεσολαβητής της ωραιότητος; Να έρθει και να σκύψει αυτή ολόγλυκος ψίθυρος και θρόισμα απαλό στα ώτα των ανθρώπων, να ευφράνει, να ευλογήσει με το άγγιγμά της...
Αν δεν το ήξεραν αυτοί το μυστικό για να ζήσουν μέσα στα αληθινά σπουδαία και ουσιαστικά, ποιος να το ξέρει;
Αλλά εγώ πιστεύω, έτσι κοιτώντας αδιάκριτα τις ζωές των, ότι αυτή του έπεφτε πολλή. Αυτό ήταν το λάθος της (καλή μου Τήσντεϊλ!) Η πληθωρικότητα βλάπτει. Ο άλλος αρχίζει και κάνει νούμερα. Επικεντρώνεται στον δικό του κόσμο κι αφήνει την ασπίδα της φροντίδας του άλλου, πάρα έξω. Ολοένα και πιο πάρα έξω...τι να μοχθήσει; Τον "έχει"...
Εδώ δεν βρήκαν τα περιθώρια για να υπαναχωρήσουν, τους νίκησαν η παρόρμηση, η αρρώστια, ο θάνατος. Κι όμως, αν ήσαν λιγότερο εγωιστές, αν μίλαγαν πιο πολύ για αυτό που υπήρχε, πιο απερίφραστα, τι περισσότερα αριστουργήματα γραφής θα είχαμε απολαύσει κι απ’ τους δυό τους...
Σπάνια συνδυάζονται δυο παρόμοιες πένες, συνήθως η μία χωλαίνει έως να μην μπορεί καθόλου να εκφραστεί. Κι ο ποιητής πέφτει σε τοίχο λευκό που ρουφάει τις λέξεις του. Τον στραγγίζει, τον εξουθενώνει. Εδώ ήσαν ταυτόσημοι...και τι δεν θα μπορούσαν να γεννήσουν!
Κι όμως ο εγωισμός και ο θάνατος έγραψαν αντί για αυτούς τελείες εκεί που θα μπορούσε να υπάρξει η τελειότητα.
July 21, 2008 7:39 PM

Να προσθέσω ακόμα: Μάρκο έχεις απόλυτο δίκιο. Ατυχώς έτσι είναι. Κι ίσως έτσι διαφυλάσσονται οι ισορροπίες.
Αλλά εδώ θα αναφέρω κάτι πολύ σωστό που έχω διαβάσει (για τον διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης των ίδιων πραγμάτων, ή το χρώμα της αγάπης όπως το βλέπουν τα δυο φύλα)
"Ο άντρας μεταχειρίζεται την λέξη αγάπη για να πετύχει σεξ, και η γυναίκα το σεξ για να εκμαιεύσει αγάπη"
Να προσθέσω και μια κακία δικής μου εμπνεύσεως: μαντεύσετε ποιος εκ των δυο πετυχαίνει τον σκοπό του
(χο χο χο)
Ignis, July 21, 2008 7:40 PM

από onlysand
IGNIS :)

έφηβη πρέσβειρα του φύλου μας - μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη... ;)

για την τελευταία (προς το παρόν!) παράγραφό σου: και χωρίς να μαντέψω, έχω δει κάτι θηλυκές υπάρξεις με πολύ ...στριφογυριστές φουστίτσες, όλο χάρη και τσαχπινιά, που τυλίγονται όμορφα γύρω από το ...σώμα τού ερωτικού αντικειμένου...
Άβυσσος η ψυχή κ.λπ. - και πάντως, δυστυχώς(;) ξένες (προς ημάς) φύσεις αυτές... ;)
July 21, 2008 7:46 PM

IGNIS μου!

συγχώρεσέ με που παρέβλεψα την ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ πραγματεία σου!
Γράφοντας ταυτόχρονα, μαζί σου, 'από κει και κάτω', είδα μόνο το 2ο σχόλιό σου...
Μα, ναι! συμφωνώ απόλυτα!
Προς επίρρωση, μάλιστα, να μην ξεχάσουμε, ότι εκείνη, γνωρίζοντας την αρρώστια του, του είχε προτείνει να παντρευτούν - πιο 'ώριμη' η γυναικεία φύση δε λένε;...

Κι αν ακουστεί 'ιερόσυλο', ίσως και να μην μπορούσαν...;...

(Αν αποκαλείς "Τήσντεϊλ" την γράφουσα, ...θα'θελε, ε;!... Και όχι από άποψη 'γραφής'...;)
onlysand, July 21, 2008 7:57 PM

από IGNIS
Ο καθείς και τα όπλα του εκλεκτή μας Νανά!
Ο καθείς και τα όπλα του. Εμένα με ενδιαφέρουν όλα τα όπλα που αντέχουν στον χρόνο. Που βάλλουν στην καρδιά των πραγμάτων τελεσίδικα.
(αχ, τώρα θυμήθηκα, έχω αφήσει ένα βιβλίο ατελείωτο...ο Κήπος με τα Δηλητήρια κάπως έτσι... Κι έλεγε πως το πιο δηλητηριώδες όπλο είναι οι λέξεις. Πρέπει να πάω να το εντρυφήσω... τύφλα να'χει το ακόνιτο κι ο ελλέβορος, ένα λεξικό και βουρρρρ)
Ignis, July 21, 2008 7:58 PM

από onlysand
IGNIS ;)

Κήπος με ...Δηλητήρια δεν είναι κι η ίδια η ζωή; Άλλα κάνουν καλό (όταν δεν σε ...σκοτώνουν!;) κι άλλα ...τα συνηθίζεις ;)
onlysand, July 21, 2008 8:01 PM

από MERIL
Αγαπημένοι/νες
σας παρακολουθώ
σας χαίρομαι(αχ, ignis μαχητική εσύ... μα τι φλόγα θα σουν αλλιώς αν δεν κατακαιόσουν;)
σας ευχαριστώ
Ειδικά την αισθαντική οικοδέσποινα την ουρανοθαλασσένια...
meril, July 21, 2008 8:03 PM

από IGNIS
Όντως παράλληλα!!!
Και πάλι με το επόμενό σου, πλάκα έχει!!!
Ναι για σκέψου, και θάρρος η Πολυδούρη κι αυταπάρνηση, αυτό είναι αγάπη,να τον δέχεσαι όπως είναι αρκεί να ξέρεις πως σε αγαπά. Αυτό είναι το εφαλτήριο για κάθε θριαμβευτικό άλμα στην ζωή.
Κι από τον βατήρα των κοινών συναισθημάτων να οδηγείσαι βαθιά στα ύδατα της ευτυχίας...
(πτς πτς πτς...πάω να φτιάξω καφέ)
Ignis, July 21, 2008 8:05 PM

από onlysand
MERILou :)

αισθαντική μου εσύ
'σιωπηλή' κι αιθέρια!
July 21, 2008 8:09 PM

IGNIS!

κι ΆΛΛΟ καφέ;!... σε ΒΛΕΠΩ! ;Ρ
onlysand, July 21, 2008 8:10 PM

από IGNIS
καλά τώρα που ήρθατε όλοι θα πώ και το τελευταίο μου (δια χειρός..Ρουφίνου) και μετα θα σκάκτσω

"Ει μεν επ'αμφοτέροισιν, Έρως, ίσα τόξα τιταίνεις,
εί θεός
ει δε ρέπεις προς μέρος, ου θεός εί"

(άντε και η μετάφραση για να μην κουραζόμαστε: Αν πάνω και στους δυο με ίση δύναμη, Έρωτα, τα τόξα σου τεντώνεις,
τότε είσαι θεός
αν όμως προς το ένα μέρος γέρνεις, όχι, θεός δεν είσαι!)

Ρουφίνος. Παλατινή Ανθολογία V, 97(ουάου, τώρα πάω για τον καχβέ)
July 21, 2008 8:10 PM

χο χο χο...δεν τέλεψα, Μέεεεεεριλ εδώ είμαι!
Ρουφίνος Πάρτ Του
Η φωτιά δεν καίγεται κι όλας, μα καίει
Ακου να δεις τι λέει αυτός ο μέγας προφέσορας

"Ει δυσίν ουκ ίσχυσας ίσην φλόγα, πυρφόρε, καύσαι,
την ενί καιομένην ή σβέσον ή μετάθες"

(τσακα τσακα η μετάφραση μη χρειαζούμενη μα για ευκολία)
Πυρφόρε, αν δεν μπορείς στην ίδια φλόγα και τους δυό να κάψεις,
να σβήσεις τη φωτιά του ενός ή αλλού να την ανάψεις.

Ρουφίνος, Παλατινή ανθολογία V, 88

(κι έχω τον καφέ στην φωτιά...πω πω πώς φούσκωσε...πάει το καϊμάκι!)
Νανααααααααααααα
Το φίμωτρο πού το χεις να το φορέσω;;;
Ignis, July 21, 2008 8:22 PM

από MERIL
ignis
Μμμμ σε βρίσκω σε πολύ καλή φάση (πτου μου! για τη φρασεολογία...)

Χαρούμενη να ταξιδεύεις
εκεί που η λύπη δεν κατοικεί
κι εσύ των αισθημάτων η δεινή
η κυνηγός
την Αριάδνη εκδύσου
meril, July 21, 2008 8:26 PM

από onlysand
IGNIS & MERIL :)

ανθολογίες είστε από μόνες σας
κορίτσια κερασένια ανθοφόρα

Εντάξει, θα πάω και πιο πίσω, Χρυσή:

"Ου το εράν νόσος, αλλά το μη εράν"
Φιλόστρατος (αν θυμάμαι καλά)

αυτός ο δύστυχος καλοπροαίρετος, λοιπόν, συγκέντρωσε όλα τα βέλη των μετέπειτα - καθ' ότι, ως γνωστόν, ΕΡΩΣ και ΙΔΑΝΙΚΟΣ πολύ σπάνιες περιπτώσεις, ε;... με το κυάλι! ;Ρ
onlysand, July 21, 2008 8:41 PM

από IGNIS
Ωραίο αυτό του Φιλόστρατου. Μάλιστα. Αν πιάσω το κούτελό μου και καίει, τώρα ξέρω πως δεν πρέπει να ανησυχώ (θα βάλω επάνω και το μπρίκι να φτιάξω καφέ)
Να πω κι ένα άλλο μια που τα λέει κομματάκι αντίστροφα:
"Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη έτσι και ο Αλή πασάς έπνιξε την Φροσύνη"

Μέριλ ω Μέριλ, Μεριλού με τα εκπληκτικά σου ποιήματα που δεν σταματάς να γράφεις, τι να την κάνω την Αριαδνούλα, το απεκδύομαι το σέσκουλο, πολύ χάπατο σου λέω, να μην πάρει χαμπάρι ολόκληρη Φαίδρα, το βούρλο! (άσε τον άλλον τον εξυπνάκια που του χάρισε το κουβάρι αντί να τον δέσει φιόγκο με δαύτο) Γι’ αυτό κι εγώ την ξεφορτώθηκα πριν κάτι μήνες χρόνους δεν θυμάμαι, κι έγινα ...μπουρλότο (όοοοοχι Σαπφώ Νοταρά....απαπαπαπα!)
Παιδιά (ναι, παιδιά!) καλά να περνάτε, μέσα σε όλα, σε πείσμα όλων των καταστάσεων. Όλων όσων μας πλήττουν. Κάποτε ξαστερώνει. Στο μεταξύ, ένα σωτήριο σωσίβιο χαμόγελο να κρατάμε πάντα μέσα μας. Αν κατορθώνει κι ανατέλλει και έξω μας, ό,τι καλύτερο

Σας φιλώ νοερώς κι ειλικρινώς
Το παλαβωμένο

ΥΓ. μην ανησυχείτε, σκάω. Παίρνω τον αρκούδο μου και πάω για νανάκια...πω πω είναι αργάμιση που έλεγε κι ο Ακάλυπτος
Ignis, July 22, 2008 12:29 AM

από Markos A
Ignis αγαπητή,
το ζητούμενο είναι, "σε πείσμα όλων των καταστάσεων" και αγνοώντας τις "ισορροπίες", να καταφέρουμε (τα δύο φύλα) να έρθουμε σε μια ΣΥΝεννόηση!
αφού, κοινή η μοίρα των ανθρώπων και το "πεπερασμένο" τους, που λέει και η Νανά.

Καλημέρα σε όλους
markos A, July 22, 2008 11:40 AM

από RETURN (έπεα 26/7/08)
Για τον ποιητή Καρυωτάκη, αν και λίγο καθυστερημένα έχω να πω ότι είναι αν όχι η μοναδική, τότε ίσως η πιο ισχυρή περίπτωση ατόφιου poète maudit (με την κλασσική, "γαλλική", οριοθετημένη έννοια) στα ελληνικά γράμματα.

Σήμαντρο και έρμαιο μιας εποχής μικρασιατικής ήττας, ήχος πένθιμος σε χρόνια παρακμής και φωνασκούσης αλαλίας, "καταπλακώθηκε" ταυτόχρονα και από σημαντικές προσωπικές αντιξοότητες έχοντας επίσης μια μάλλον έμφυτη μελαγχολική ιδιοσυγκρασία.

Ποτέ άλλοτε Έλληνας ποιητής δεν εξέφρασε με τόσο ωμό, κυνικό και μαζί "φιλοσοφημένο" (κατά την έκφραση του συρμού) τρόπο το spleen των poètes maudit.

Το spleen του Καρυωτάκη ειναι απόλυτο. Δεν συμβιβάζεται με τίποτα. Ούτε καν με το θαύμα. Φαντάζει σα να το περιφρονεί και αυτό.

Ακόμα και ο θάνατος , ελέγχεται αν κατάφερε να διαλύσει αυτή την μεγαλειώδη όσο και αβυσσώδη πίκρα του και δεν στοιχειώνει με ένα ιδιαίτερο τρόπο το συλλογικό λογοτεχνικό ασυνείδητο αναγνωστών και γραφόντων.
Return, July 26, 2008 9:20 PM