από IGNIS
Ο υπέροχος, ο ιδιοφυής Νταλί... Ο μόνος μεγαλομανής που δεν θα ένοιωθα ότι ήταν υπερφίαλος, καλά τα έλεγε στον εαυτό του, ήταν το τέλειο.
Να προσθέσω, και συγγραφέας. Με ένα εντυπωσιακό σε σύλληψη μυθιστόρημα (πλην της αυτοβιογραφίας του) το "Κρυμμένα Πρόσωπα" (εκδόσεις Εξάντας). Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ένα από τα πιο δυνατά έργα που έχω διαβάσει: Ένας τρίτος τρόπος να βασανίζουν τον εαυτό τους οι δυο ήρωες, η Σολάνζ ντε Κλεντά και ο κόμης ντε Γκρανσάιγ, κάτι ανάμεσα σε μαζοχισμό και σαδισμό: δεν θα ενωθούν ποτέ, μια και τους εμποδίζει ισχυρότατος εγωισμός και απτόητη εγωπάθεια, ο καθένας θέλει τον άλλον να υποχωρήσει, όχι μόνον να τον ισοπεδώσει, μα να πέσει στα πόδια του ολοκληρωτικά ηττημένος, ξέψυχος... Τελικά νικά ο θάνατος επειδή οι καιροί είναι άστοργοι και δεν συγχωρούν τις παλινδρομήσεις και τα διαρκή παιγνίδια λες και πάντα υπάρχει απόθεμα από "αύριο"...
Όταν ο άνθρωπος είναι τέτοια μεγαλοφυΐα ζωγραφίζει αριστουργήματα με κάθε τρόπο, είτε με τον χρωστήρα είτε με την γραφίδα... (και κοσμήματα αν δεν κάνω λάθος αλλ' επ' αυτών δεν έχω γνώμη)
(κι αυτή την Γκαλά πώς την έφαγε από τον Ελυάρ... τόσο άπειρος νεαρός κι ανίδεος που ήταν τότε, τι να είδε εκείνη η πανέξυπνη γυναίκα, την μόνιμη αθανασία της στον καμβά; Την ένδοξη μούσα που θα γινόταν, την ομορφιά της που θα επιζούσε έτσι του θανάτου και του γήρατος; Τι την δελέασε τόσο;)
( ......... )
Και υπέροχος ο πίνακας με την Γκαλά, το σώμα της στον ορίζοντα ως ναός...
IGNIS, May 31, 2008 10:41 PM
Ο υπέροχος, ο ιδιοφυής Νταλί... Ο μόνος μεγαλομανής που δεν θα ένοιωθα ότι ήταν υπερφίαλος, καλά τα έλεγε στον εαυτό του, ήταν το τέλειο.
Να προσθέσω, και συγγραφέας. Με ένα εντυπωσιακό σε σύλληψη μυθιστόρημα (πλην της αυτοβιογραφίας του) το "Κρυμμένα Πρόσωπα" (εκδόσεις Εξάντας). Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ένα από τα πιο δυνατά έργα που έχω διαβάσει: Ένας τρίτος τρόπος να βασανίζουν τον εαυτό τους οι δυο ήρωες, η Σολάνζ ντε Κλεντά και ο κόμης ντε Γκρανσάιγ, κάτι ανάμεσα σε μαζοχισμό και σαδισμό: δεν θα ενωθούν ποτέ, μια και τους εμποδίζει ισχυρότατος εγωισμός και απτόητη εγωπάθεια, ο καθένας θέλει τον άλλον να υποχωρήσει, όχι μόνον να τον ισοπεδώσει, μα να πέσει στα πόδια του ολοκληρωτικά ηττημένος, ξέψυχος... Τελικά νικά ο θάνατος επειδή οι καιροί είναι άστοργοι και δεν συγχωρούν τις παλινδρομήσεις και τα διαρκή παιγνίδια λες και πάντα υπάρχει απόθεμα από "αύριο"...
Όταν ο άνθρωπος είναι τέτοια μεγαλοφυΐα ζωγραφίζει αριστουργήματα με κάθε τρόπο, είτε με τον χρωστήρα είτε με την γραφίδα... (και κοσμήματα αν δεν κάνω λάθος αλλ' επ' αυτών δεν έχω γνώμη)
(κι αυτή την Γκαλά πώς την έφαγε από τον Ελυάρ... τόσο άπειρος νεαρός κι ανίδεος που ήταν τότε, τι να είδε εκείνη η πανέξυπνη γυναίκα, την μόνιμη αθανασία της στον καμβά; Την ένδοξη μούσα που θα γινόταν, την ομορφιά της που θα επιζούσε έτσι του θανάτου και του γήρατος; Τι την δελέασε τόσο;)
( ......... )
Και υπέροχος ο πίνακας με την Γκαλά, το σώμα της στον ορίζοντα ως ναός...
IGNIS, May 31, 2008 10:41 PM
από RETURN
( ......... )
Ο Νταλί κατά τη γνώμη μου είναι μια εξόχως ιδιάζουσα περίπτωση. Ο μπαρόκ σουρρεαλισμός του δεν είναι έξω από την εποχή του και αδύνατον να κατανοηθεί χωρίς αυτήν.
Καίτοι οι κινήσεις του καλλιτέχνη είναι "μεγαλιθικής διέκτασης", προχωρώντας στην καθίδρυση ενός ιδιοτύπου μαυσωλείου του ασυνειδήτου,
εν τούτοις ο Τουταγχαμών των σουρρεαλιστών "θάβεται" μέσα στο έργο του με αναστάσιμες σάλπιγγες.
Η όλη στέψη του καλλιτέχνη με ένα εγωκεντρικό διάδημα που ο κόσμος οφείλει να κατανοήσει, με λίγα λόγια η αντιστροφή της σχέσης ανθρωπότητας-καλλιτέχνη όπου η πρώτη μένει εμβρόντητη μπροστά στον αποκαλυπτικό χαρακτήρα του δεύτερου, πέρα από τη κρυμμένη "μεσσιανική" προβολή που εμπεριέχει,ανασύρει και μια βαρεία νύχτα, κληροδότημα του μεσοπολέμου και του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Αν η ανθρωπότητα είναι τόσο ανώριμη ώστε κάτω απο συγκεκριμένες ιστορικές περιστάσεις μπορεί να επιφέρει "φύρερ" στην εξουσία, τότε ο καλλιτέχνης έχοντας βιώσει το δράμα του μακελειού, γίνεται ο ίδιος ένας αυτόκλητος "οδηγός" του κόσμου μέσα από τη τέχνη του.
Η κίνηση μπορεί να χαρακτηρισθεί "γραφική" ή "επιτηδευμένα γραφική" όσο γκροτέσκο ήταν μέσα στη τραγωδία του και το μέσον του αιώνα.
Είναι όμως πρωτίστως "τραυματική" κίνηση.
Από αυτή την άποψη η διαφορά του Νταλί από ένα τρελλό ορίζεται κυρίως από το γεγονός ότι αυτός ήξερε ότι ήταν καλλιτέχνης...
Στον αντίποδα της μεσσιανικής έκρηξης του Νταλί, βρίσκεται ο Ρενέ Μαγκρίτ.
Ο δεύτερος παρακολουθεί με συγκρατημένο μηδενισμό τις μεταπολεμικές απόρροιες, σχολιάζοντας με ευφυή τρόπο την απουσία του μεσσία.
Ο Νταλί από την άλλη μεσσιανικοποιεί την ατομική τέχνη σε ένα κόσμο που εξ ορισμού κάθε "μεσσίας" δεν μπορεί παρά να είναι άτεχνος και σφετεριστής της τέχνης. "
" Ως επιμύθιο των σκέψεών μου, θα καταθέσω ένα ποίημα που έγραψα μόλις τώρα και το οποίο αφιερώνω σε όλους τους "συνδαιτυμόνες" της "άμμου":
Η Φωτεινή Νύχτα του Νταλί
Στο υπερώο της νοήμονος τρέλλας
Ο Νταλί ζωγράφιζε παρά την
ιερατική πρόθεσή του
την λογική
πανθηρωδώς
Οι άνθρωποι, αμφίβολο έως σήμερα
Αν κατενόησαν επιτυχώς ότι λογική
και τρέλλα
Είναι ομού τα ίδια αιτήματα:
Διεκδίκηση της Εδέμ
με όλη τη χαρά της κόλασης
συμπεριλαμβανομένη
έτσι κι αλλιώς.
THE RETURN, June 1, 2008 1:14 PM
( ......... )
Ο Νταλί κατά τη γνώμη μου είναι μια εξόχως ιδιάζουσα περίπτωση. Ο μπαρόκ σουρρεαλισμός του δεν είναι έξω από την εποχή του και αδύνατον να κατανοηθεί χωρίς αυτήν.
Καίτοι οι κινήσεις του καλλιτέχνη είναι "μεγαλιθικής διέκτασης", προχωρώντας στην καθίδρυση ενός ιδιοτύπου μαυσωλείου του ασυνειδήτου,
εν τούτοις ο Τουταγχαμών των σουρρεαλιστών "θάβεται" μέσα στο έργο του με αναστάσιμες σάλπιγγες.
Η όλη στέψη του καλλιτέχνη με ένα εγωκεντρικό διάδημα που ο κόσμος οφείλει να κατανοήσει, με λίγα λόγια η αντιστροφή της σχέσης ανθρωπότητας-καλλιτέχνη όπου η πρώτη μένει εμβρόντητη μπροστά στον αποκαλυπτικό χαρακτήρα του δεύτερου, πέρα από τη κρυμμένη "μεσσιανική" προβολή που εμπεριέχει,ανασύρει και μια βαρεία νύχτα, κληροδότημα του μεσοπολέμου και του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Αν η ανθρωπότητα είναι τόσο ανώριμη ώστε κάτω απο συγκεκριμένες ιστορικές περιστάσεις μπορεί να επιφέρει "φύρερ" στην εξουσία, τότε ο καλλιτέχνης έχοντας βιώσει το δράμα του μακελειού, γίνεται ο ίδιος ένας αυτόκλητος "οδηγός" του κόσμου μέσα από τη τέχνη του.
Η κίνηση μπορεί να χαρακτηρισθεί "γραφική" ή "επιτηδευμένα γραφική" όσο γκροτέσκο ήταν μέσα στη τραγωδία του και το μέσον του αιώνα.
Είναι όμως πρωτίστως "τραυματική" κίνηση.
Από αυτή την άποψη η διαφορά του Νταλί από ένα τρελλό ορίζεται κυρίως από το γεγονός ότι αυτός ήξερε ότι ήταν καλλιτέχνης...
Στον αντίποδα της μεσσιανικής έκρηξης του Νταλί, βρίσκεται ο Ρενέ Μαγκρίτ.
Ο δεύτερος παρακολουθεί με συγκρατημένο μηδενισμό τις μεταπολεμικές απόρροιες, σχολιάζοντας με ευφυή τρόπο την απουσία του μεσσία.
Ο Νταλί από την άλλη μεσσιανικοποιεί την ατομική τέχνη σε ένα κόσμο που εξ ορισμού κάθε "μεσσίας" δεν μπορεί παρά να είναι άτεχνος και σφετεριστής της τέχνης. "
" Ως επιμύθιο των σκέψεών μου, θα καταθέσω ένα ποίημα που έγραψα μόλις τώρα και το οποίο αφιερώνω σε όλους τους "συνδαιτυμόνες" της "άμμου":
Η Φωτεινή Νύχτα του Νταλί
Στο υπερώο της νοήμονος τρέλλας
Ο Νταλί ζωγράφιζε παρά την
ιερατική πρόθεσή του
την λογική
πανθηρωδώς
Οι άνθρωποι, αμφίβολο έως σήμερα
Αν κατενόησαν επιτυχώς ότι λογική
και τρέλλα
Είναι ομού τα ίδια αιτήματα:
Διεκδίκηση της Εδέμ
με όλη τη χαρά της κόλασης
συμπεριλαμβανομένη
έτσι κι αλλιώς.
THE RETURN, June 1, 2008 1:14 PM
από MONODY
Τουλάχιστον συνομιλούμε στα όνειρα.
(ian hunter: the ship)
We walked to the sea, just my father and me
And the dogs played around on the sand.
Winter cold cut the air, hanging still everywhere
Dressed in gray did he say hold my hand?
I said love's easier when it's far away
We sat and watched the distant lights.
We're two ships that pass in the night
And we smile when we say it's alright.
We're still here, it's just that we're out of sight
Like those ships that pass in the night.
There's a boat on the line where the sea meets the sky.
There's another that rides far behind.
And it seems you and I are like strangers a wide
Ways apart as we drift on through time.
He said it's harder now you're far away
We only read you when you write.
We're two ships that pass in the night
We both smile when we say it's alright.
We're still here, oh it's just that we're out of sight
Like those ships that pass in the night.
We're two ships that pass in the night
We're two ships that pass in the night
We're two ships that pass in the night
MONODY, May 23, 2008 4:56 PM
από IGNIS
Για τη Σαντορίνη
Όταν οι βάρβαροι εισβολείς στο νησί ήσαν πολύ λιγότεροι και έμπλεοι σεβασμού... δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοιες κοιτίδες ηρεμίας τώρα εκεί... ήμουν στις πρώτες μου ελεύθερες εξόδους λίγο μετά το πέρας της εφηβείας... κι ήταν ένα μέρος εκεί στα Φηρά, το Franco’s που μέσα σε εξαίσια μουσική πανδαισία απελάμβανες την φρουλάτη ενώ τα μάτια σου βυθίζονταν σε εκείνο το ονειρικό και αιμάτινο ηλιοβασίλεμα, που αναδείκνυε σκιερό ό,τι είχε απομείνει από το κορμί του ηφαιστείου, απέναντι... έπαιζε μόνον κλασσική, οι ήχοι των ανθρώπων γύρω λίγοι, χαμηλόφωνοι, σχεδόν ψίθυροι, θροΐσματα ανεπαίσθητα, ο φλοίσβος μόνον των κυμάτων της φωνής των, μην την βεβηλώσουν, μην διαταράξουν την ευωχία της ομορφιάς. Καθισμένοι σε μπλε σεζ λονκ παραταγμένες σαν σε πλατεία θεάτρου, που έπαιζε στην σκηνή το ωραιότερο έργο, αυτό των χρωμάτων. Με κατάνυξη λες κι ήσουν σε εκκλησία... κι αν άκουγες Casta Diva με την φωνή της Κάλλας την ώρα που έσβηνε ολοπόρφυρος και φλεγόμενος ο δίσκος του ήλιου στο νερό, ένα ρίγος σε διαπερνούσε...
Και μέσα σε όλη την ευωχία των αισθήσεων, η φρουλάτη. Μείγμα φρούτων με κυριαρχία ροδάκινου, παγωμένο και γλυκύτατο. Που προσέθετες κατά βούληση ή αλκοόλ ή λεμόνι ή γάλα.
Και η ρέμβη γινόταν έκσταση...
Δεν ξέρω αν αυτά υπήρξαν και πιο μετά από την παρελθούσα εποχή της άνθισής μου. Δεν ξέρω αν επέζησε το μέρος αυτό έτσι όπως είχε τότε, στα στίφη των βαρβάρων που κατέλυσαν στο νησί τα κατοπινά χρόνια. Πάντως σε μιαν άκρη του μυαλού μου φυλάσσω προστατευμένες με στοργή αυτές τις εικόνες τυλιγμένες στο βελούδο της αίσθησης που τις συνόδευε. Δεν πήγα ξανά στην Σαντορίνη από τότε, από τα συνεχόμενα εκείνα καλοκαίρια της αναντικατάστατης νεότητας. Να μην πληγώσω αλλοιώνοντας τα πολύτιμα εκείνων των εποχών...
Και με την ευχή να έχει κάθε εποχή της ζωής μας το πολύτιμό της, το ξεχωριστό της αγαθό, σας καλημερίζω φίλοι ωραίοι της Άμμου και εκλεκτή μας Οικοδέσποινα.
IGNIS, May 31, 2008 9:15 AM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου